Angel
Ze beet op haar lip, terwijl ze toekeek hoe Sagara de gangen in verdween. Vervolgens haalde ze een paar keer diep en beverig adem voor ze zelf ook naar haar goede lokaal liep.
Usui
Hij zat in het midden van het lokaal, licht onderuit gezakt, en alle ogen waren op hem gericht. Verlangende blikken van de meisjes, jaloerse van de jongens, zelfs de leraar keek naar hem met een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht aan. Waarschijnlijk kwam dat omdat hij de hele klas leek af te leiden met zijn aanwezigheid. Hij had zich nog niet voorgesteld: hij was gewoon binnen komen wandelen. Usui trok zich echter niets van dit alles aan. Zijn gedachten waren heel ergens anders. Waar was dat meisje? Hoorde ze er niet al te zijn? De bel was net geweest, hij had hem zelf duidelijk gehoord. Hij had een jaar lang 24/7 moeten trainen, trainen en trainen. De enige momenten waarop hij mocht uitrusten, waren als hij echt helemaal kapot was en geen stap meer kon verzetten. Nu was hij eindelijk klaar, als hij de baas mocht geloven. Zijn blik gleed met lichte minachting over de nietszeggende gezichten. Deze mensen dachten dat zij het zwaar hadden met hun leven vol zielige kleine probleempjes. Ze hadden geen idee, dacht hij spottend. Ze hadden echt geen idee hoe zwaar ze het konden hebben. Zijn gezicht werd nog iets harder dan het al was en hij keek recht voor zich uit, naar het pas schoongemaakte, donkergroene schoolbord. Het enige wat hij moest doen, was ervoor zorgen dat ze geen last meer zouden hebben van dat meisje. Zijn mondhoek trok zich een klein stukje omhoog, waardoor er een spottende, scheve grijns op zijn gezicht verscheen. Zo bijster moeilijk zou dat niet kunnen zijn. Ze was met geen mogelijkheid sterker dan hij, dat wist hij wel zeker. Deze wereld was beter af zonder mensen zoals zij. Dat was hem van het begin af aan al ingewreven en hij zag niet in waarom hij het er niet mee eens zou zijn. Het was niet natuurlijk dat mensen ijs konden sturen of de toekomst konden zien. Zijn uitdrukking werd grimmig en hij haalde zijn hand door zijn haren. Wachten was niet aan hem besteed. Hij was er veel te ongeduldig voor. Zijn blonde haren vielen voor zijn ogen en hij blies ze weer weg. Hij had het al lange tijd niet meer geknipt en dat begon hij nu steeds meer te merken. Het was veel te lang geworden, dacht hij geërgerd. Hij keek kort opzij naar de deur van het lokaal. Wat als ze niet kwam? Wat als ze ziek was of iets dergelijks? Hij wist dat mensen daar veel gevoeliger voor waren dan hij. Het was één van hun zwaktes. Hij wist dat hij neerbuigend over ze dacht, maar hij was niet van plan daar iets aan te veranderen. Mensen waren ook minder dan zijn soort. Zijn aandacht werd getrokken door een jongen die hem wel erg vijandig aankeek en hij trok uitdagend zijn wenkbrauwen naar hem op. De jongen reageerde door de tot woede gevormde jaloezie op zijn gezicht te laten doorschijnen en zijn handen betekenisvol tot vuisten te ballen. Usui kon alleen maar spottend glimlachen en hij wende zijn blik weer van hem af. De jongen kon hier niets uithalen als de leraar erbij was en als hij alsnog achter hem aan zou komen, zou hij snel leren dat er met hem niet te spotten viel. Hij moest zich gewoon met zijn eigen dingen bemoeien. Hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd en kruiste zijn enkels, waarna hij ontspannen weer voor zich uit keek. Tenminste, hij zag er ontspannen uit. In werkelijkheid was hij het tegenovergestelde. Wat als dat hele meisje, die zogenaamde Sagara, gewoon niet op kwam dagen? Wat als hij faalde? Zijn maag keerde zich om bij het idee wat er dan met hem zou gebeuren en hij sloot kort zijn ogen. Ze kwam wel, stelde hij zichzelf gerust. Hij zou haar de komende paar lessen observeren en als school afgelopen was zou hij met haar afrekenen. Dan was hij morgen al klaar. Hij wist niet wat er daarna van hem verwacht zou worden, maar veel moeilijker dan dit zou het waarschijnlijk niet worden. Hij opende zijn ogen weer en rekte zich kort uit. Ze was gewoon wat later. De tweede bel had hij nog niet gehoord, dus ze kon nog op tijd komen. Of misschien was ze het type dat af en toe wat laat in de les kwam, wist hij veel. Hij had haar nog nooit eerder gezien, laat staan ontmoet. Het enige wat hij van haar wist was wat hij gelezen had in het kleine dossier dat hem gegeven was, met de kleine pasfoto.
The return of the Nightmare ~
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Me wins ^^
Blake
De opdracht zou eenvoudig worden. Tenminste, dat had iedereen hem verteld. En als de anderen het hem vertelden, zouden ze de waarheid wel spreken. Ze hadden nooit tegen hem gelogen, voor zover hij zich kon herinneren. Het was vreemd. Precies een jaar geleden was hij wakker geworden zonder enige herinnering van wat er de voorgaande 15 jaar gebeurd was. Ze hadden hem verteld dat hij samen met Usui de opdracht hadden gekregen een verschrikkelijk monster dat op aarde leefde te verslaan. Ze waren er niet in geslaagd, en het monster had hen overmand. Toen zijn vrienden hem vonden, lag hij bewusteloos op de grond. Ondanks dat er geen mogelijkheid was dat ze konden sterven, had het monster toch veel van hen afgenomen, onder andere hun herinneringen. Dat was ook de reden dat Hij hen op training stuurde. Ze moesten sterker worden, wat als een simpel monster hen kon verslaan zou haast iedereen dat kunnen. Slaap had hij niet nodig, maar dat nam niet weg dat hij niet vermoeid kon raken. De trainingen waren hard. Harder dan nodig was geweest, meende hij. Maar hij had het doorstaan. Na twee maanden was hij er zelfs klaar voor kleine opdrachten uit te voeren. Hij mocht mensen die krachten bezaten ontvoeren en aan de basis overleveren. Daar zouden ze met hen afrekenen. Gewetenswroeging koesterde hij niet. Alles wat hij deed was juist. Zij waren de onderdanen van God. Zij moesten er voor zorgen dat de wereld in een perfecte balans bleef. Vanwege de aanwezigheid van mensen met uitzonderlijke krachten, was het onmogelijk die balans te behouden. Daarom moesten ze uitgeroeid worden. Na een jaar zeiden ze tegen hem dat hij klaar was. Hij kreeg nu een echte opdracht. Hij moest in Zijn opdracht een meisje vermoorden dat Hem al een tijdje dwars zat. Haar kracht was niet bepaald bijzonder of gevaarlijk, maar dat nam niet weg dat de wereld uit balans zou blijven zolang ze bestond. Volgens de informatie die hij over haar gekregen had heette ze Angel. Haar ouders wisten duidelijk niet wat er met hun dochter aan de hand was toen ze haar die naam gaven. Hij snoof onwillekeurig bij de gedachte en stak zijn handen dieper in de zakken van zijn broek. Aangezien haar kracht redelijk nutteloos was, zou ze zich niet kunnen verzetten. Daarbij had hij geleerd krachten tijdelijk uit te schakelen. Als ze dan toch probeerde van hem weg te komen zou hij er gewoon voor zorgen dat haar dat geen tweede keer lukte. Zijn vrienden hadden hem niets verteld over zwakke plekken. Daarom was het noodzakelijk geworden dat hij het meisje eerst zou observeren voor hij haar kon uitschakelen. Usui was eerder vertrokken met een soortgelijke opdracht als die van hem. Blake zelf had de moeite niet genomen vroeger te komen. Het had volgens hem weinig nut. Dus nu stond hij hier, voor de schoolpoorten van het grote gebouw dat hem diep in zijn achterhoofd vaag bekend voorkwam. Het was vreemd. Hij was er immers van overtuigd dat hij hier nog nooit eerder was geweest. Hij had ook nooit een opdracht gehad die hier ergens in de buurt lag. Hetzelfde gevoel had hij even ervaren toen hij een kleine foto van Angel had gezien. Hij was redelijk onduidelijk geweest, maar toch scherp genoeg om haar gezicht in zijn achterhoofd te prenten. Gek genoeg ging dat allemaal veel makkelijker dan hij had verwacht. En nu zou hij infiltreren in de klas waar zij zat, ook al had hij waarschijnlijk een veel ouder uiterlijk dan alle andere leerlingen in die klas, maar daar was hij op voorbereid. Hij was gewoon een leerling die wel vaker zijn jaar over had moeten doen en daarbij ook regelmatig spijbelde. Dat was dan onmiddellijk ook een goede uitvlucht waarom hij na deze dag nooit meer een voet op dit terrein zou zetten. Zijn blik gleed verveeld over zijn omgeving. De schoolpoorten stonden wijd open, alsof ze hem alvast verwelkomden. Er hing iets treurigs over het gebouw, al kon Blake het niet plaatsen. Eigenlijk interesseerde het hem ook niet. Het enige waar hij aan kon denken was Angel, het meisje dat hij zou vermoorden. Hij had zichzelf tijdens de training vaak afgevraagd of hij wel klaar was iemand te vermoorden. Maar nu wist hij het zeker. Deze keer zou hij niet falen. Hij zou de opdracht succesvol voltooien. Het bloed van Angel zou aan zijn handen hangen. Hij zou niemand meer teleurstellen.
Sagara
Het duurde niet lang voor ze het lokaal op de tweede verdieping bereikt had. Zonder aan te kloppen liep ze naar binnen, de geïrriteerde blik van de leerkracht ontwijkend. 'Je bent laat.' zei hij kortaf. Sagara keek niet opzij, maar glimlachte vaag. 'Is dat zo?' vroeg ze afwezig. De ramen gaven uitzicht over het schoolplein, waar ze een vreemd gestalte zag. Ze fronste haar voorhoofd en kwam dichterbij. Het was niet moeilijk de jongen te herkennen. Hij was geen haar veranderd. Blake. Haar lippen vormden zijn naam zonder dat er geluid bij kwam. Zonder verder nog om zich heen te kijken draaide ze zich om en liep zo snel mogelijk het lokaal uit. De leerkracht schreeuwde haar nog na, maar ze hoorde het niet meer.
Blake
De opdracht zou eenvoudig worden. Tenminste, dat had iedereen hem verteld. En als de anderen het hem vertelden, zouden ze de waarheid wel spreken. Ze hadden nooit tegen hem gelogen, voor zover hij zich kon herinneren. Het was vreemd. Precies een jaar geleden was hij wakker geworden zonder enige herinnering van wat er de voorgaande 15 jaar gebeurd was. Ze hadden hem verteld dat hij samen met Usui de opdracht hadden gekregen een verschrikkelijk monster dat op aarde leefde te verslaan. Ze waren er niet in geslaagd, en het monster had hen overmand. Toen zijn vrienden hem vonden, lag hij bewusteloos op de grond. Ondanks dat er geen mogelijkheid was dat ze konden sterven, had het monster toch veel van hen afgenomen, onder andere hun herinneringen. Dat was ook de reden dat Hij hen op training stuurde. Ze moesten sterker worden, wat als een simpel monster hen kon verslaan zou haast iedereen dat kunnen. Slaap had hij niet nodig, maar dat nam niet weg dat hij niet vermoeid kon raken. De trainingen waren hard. Harder dan nodig was geweest, meende hij. Maar hij had het doorstaan. Na twee maanden was hij er zelfs klaar voor kleine opdrachten uit te voeren. Hij mocht mensen die krachten bezaten ontvoeren en aan de basis overleveren. Daar zouden ze met hen afrekenen. Gewetenswroeging koesterde hij niet. Alles wat hij deed was juist. Zij waren de onderdanen van God. Zij moesten er voor zorgen dat de wereld in een perfecte balans bleef. Vanwege de aanwezigheid van mensen met uitzonderlijke krachten, was het onmogelijk die balans te behouden. Daarom moesten ze uitgeroeid worden. Na een jaar zeiden ze tegen hem dat hij klaar was. Hij kreeg nu een echte opdracht. Hij moest in Zijn opdracht een meisje vermoorden dat Hem al een tijdje dwars zat. Haar kracht was niet bepaald bijzonder of gevaarlijk, maar dat nam niet weg dat de wereld uit balans zou blijven zolang ze bestond. Volgens de informatie die hij over haar gekregen had heette ze Angel. Haar ouders wisten duidelijk niet wat er met hun dochter aan de hand was toen ze haar die naam gaven. Hij snoof onwillekeurig bij de gedachte en stak zijn handen dieper in de zakken van zijn broek. Aangezien haar kracht redelijk nutteloos was, zou ze zich niet kunnen verzetten. Daarbij had hij geleerd krachten tijdelijk uit te schakelen. Als ze dan toch probeerde van hem weg te komen zou hij er gewoon voor zorgen dat haar dat geen tweede keer lukte. Zijn vrienden hadden hem niets verteld over zwakke plekken. Daarom was het noodzakelijk geworden dat hij het meisje eerst zou observeren voor hij haar kon uitschakelen. Usui was eerder vertrokken met een soortgelijke opdracht als die van hem. Blake zelf had de moeite niet genomen vroeger te komen. Het had volgens hem weinig nut. Dus nu stond hij hier, voor de schoolpoorten van het grote gebouw dat hem diep in zijn achterhoofd vaag bekend voorkwam. Het was vreemd. Hij was er immers van overtuigd dat hij hier nog nooit eerder was geweest. Hij had ook nooit een opdracht gehad die hier ergens in de buurt lag. Hetzelfde gevoel had hij even ervaren toen hij een kleine foto van Angel had gezien. Hij was redelijk onduidelijk geweest, maar toch scherp genoeg om haar gezicht in zijn achterhoofd te prenten. Gek genoeg ging dat allemaal veel makkelijker dan hij had verwacht. En nu zou hij infiltreren in de klas waar zij zat, ook al had hij waarschijnlijk een veel ouder uiterlijk dan alle andere leerlingen in die klas, maar daar was hij op voorbereid. Hij was gewoon een leerling die wel vaker zijn jaar over had moeten doen en daarbij ook regelmatig spijbelde. Dat was dan onmiddellijk ook een goede uitvlucht waarom hij na deze dag nooit meer een voet op dit terrein zou zetten. Zijn blik gleed verveeld over zijn omgeving. De schoolpoorten stonden wijd open, alsof ze hem alvast verwelkomden. Er hing iets treurigs over het gebouw, al kon Blake het niet plaatsen. Eigenlijk interesseerde het hem ook niet. Het enige waar hij aan kon denken was Angel, het meisje dat hij zou vermoorden. Hij had zichzelf tijdens de training vaak afgevraagd of hij wel klaar was iemand te vermoorden. Maar nu wist hij het zeker. Deze keer zou hij niet falen. Hij zou de opdracht succesvol voltooien. Het bloed van Angel zou aan zijn handen hangen. Hij zou niemand meer teleurstellen.
Sagara
Het duurde niet lang voor ze het lokaal op de tweede verdieping bereikt had. Zonder aan te kloppen liep ze naar binnen, de geïrriteerde blik van de leerkracht ontwijkend. 'Je bent laat.' zei hij kortaf. Sagara keek niet opzij, maar glimlachte vaag. 'Is dat zo?' vroeg ze afwezig. De ramen gaven uitzicht over het schoolplein, waar ze een vreemd gestalte zag. Ze fronste haar voorhoofd en kwam dichterbij. Het was niet moeilijk de jongen te herkennen. Hij was geen haar veranderd. Blake. Haar lippen vormden zijn naam zonder dat er geluid bij kwam. Zonder verder nog om zich heen te kijken draaide ze zich om en liep zo snel mogelijk het lokaal uit. De leerkracht schreeuwde haar nog na, maar ze hoorde het niet meer.
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Usui
Hij sloot kort zijn ogen toen de leraar begon te praten met een stem alsof hij te lang gezeurd had. Hij hoopte maar dat die Sagara snel kwam, zodat hij zijn aandacht ergens anders op kon richten dan de les. Terwijl de leraar doorzeurde over chemisch evenwicht tussen twee stoffen, keek hij ongeduldig naar de deur, die nog steeds gesloten bleef.
Angel
Toen ze bij het lokaal aankwam duwde ze onder iets te zeggen de deur open en liep ze naar haar plekje helemaal achterin. De leraar keek even verstoord op, omdat hij al begonnen was met zijn les, maar Angel hield haar blik strak op de tafel terwijl ze haar boeken pakte.
Hij sloot kort zijn ogen toen de leraar begon te praten met een stem alsof hij te lang gezeurd had. Hij hoopte maar dat die Sagara snel kwam, zodat hij zijn aandacht ergens anders op kon richten dan de les. Terwijl de leraar doorzeurde over chemisch evenwicht tussen twee stoffen, keek hij ongeduldig naar de deur, die nog steeds gesloten bleef.
Angel
Toen ze bij het lokaal aankwam duwde ze onder iets te zeggen de deur open en liep ze naar haar plekje helemaal achterin. De leraar keek even verstoord op, omdat hij al begonnen was met zijn les, maar Angel hield haar blik strak op de tafel terwijl ze haar boeken pakte.
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Usui
Hij had zijn ogen weer op het schoolbord gericht, op het moment dat de deur ineens open ging. Met een ruk ging zijn hoofd weer omhoog en zijn ogen vonden Sagara. Hij fronste heel even bij het zien van het roze haar- zo zag ze er niet uit op de foto die hij gezien had. Toch was hij er heel erg zeker van dat dit Sagara was. Voor hij iets kon doen of zeggen, draaide ze zich echter al weer om en liep ze het lokaal weer uit. Hij fronste opnieuw en richtte zijn blik op het raam, om te zien waar ze zo geschrokken van was. Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht toen hij Blake zag staan. Natuurlijk.
Hij had zijn ogen weer op het schoolbord gericht, op het moment dat de deur ineens open ging. Met een ruk ging zijn hoofd weer omhoog en zijn ogen vonden Sagara. Hij fronste heel even bij het zien van het roze haar- zo zag ze er niet uit op de foto die hij gezien had. Toch was hij er heel erg zeker van dat dit Sagara was. Voor hij iets kon doen of zeggen, draaide ze zich echter al weer om en liep ze het lokaal weer uit. Hij fronste opnieuw en richtte zijn blik op het raam, om te zien waar ze zo geschrokken van was. Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht toen hij Blake zag staan. Natuurlijk.
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Blake ~ Sagara
Het irritante geluid van de tweede bel bereikte zijn trommelvliezen en hij gromde geërgerd. Hij hield niet van het gerinkel dat zo luid, zwaar en onaangenaam klonk. Hoe konden de leerlingen er mee leven? Zijn blik gleed even over het schoolgebouw. Ergens daarbinnen zat Angel. Zou ze er net zo uitzien als op de foto, of zou ze anders zijn? Zou ze net zo zwak en bang zijn als die andere meisjes die hij eerder gevangen had genomen? Zou ze huilen als hij op het punt stond haar te vermoorden? Zou ze voor haar leven smeken? Hij grijnsde onwillekeurig bij de gedachte, maar die vervorming in zijn lippen verdween al snel toen hij de deur open hoorde gaan. Een meisje liep hijgend het gebouw uit. Blake fronste. Hoorden leerlingen het gebouw niet te betreden als de tweede bel klonk? Waarom liep ze dan naar buiten. Tot zijn grote irritatie keek ze hem aan. De houding die haar lichaam had aangenomen drukte haar aarzeling uit, maar in haar ogen vond hij angst en vreugde. 'Blake,' fluisterde ze, en even was Blake zelf te verbaasd om iets te zeggen. Hoe kende ze zijn naam? 'Je bent het echt.' ze glimlachte vaagjes voor ze naar hem toe liep. Blake zette onwillekeurig een stap achteruit, maar verstarde toen ze haar armen om hem heen sloeg. What the hell was er aan de hand? 'Ehh -,' hij duwde haar zo voorzichtig mogelijk van zich af.
Sagara keek verbaasd op toen Blake haar wegduwde, maar besloot er maar geen vragen bij te stellen. 'Blake, wat ben ik blij jou te zien. Angel - ze is - ik denk -,' ze haperde even.
Het irritante geluid van de tweede bel bereikte zijn trommelvliezen en hij gromde geërgerd. Hij hield niet van het gerinkel dat zo luid, zwaar en onaangenaam klonk. Hoe konden de leerlingen er mee leven? Zijn blik gleed even over het schoolgebouw. Ergens daarbinnen zat Angel. Zou ze er net zo uitzien als op de foto, of zou ze anders zijn? Zou ze net zo zwak en bang zijn als die andere meisjes die hij eerder gevangen had genomen? Zou ze huilen als hij op het punt stond haar te vermoorden? Zou ze voor haar leven smeken? Hij grijnsde onwillekeurig bij de gedachte, maar die vervorming in zijn lippen verdween al snel toen hij de deur open hoorde gaan. Een meisje liep hijgend het gebouw uit. Blake fronste. Hoorden leerlingen het gebouw niet te betreden als de tweede bel klonk? Waarom liep ze dan naar buiten. Tot zijn grote irritatie keek ze hem aan. De houding die haar lichaam had aangenomen drukte haar aarzeling uit, maar in haar ogen vond hij angst en vreugde. 'Blake,' fluisterde ze, en even was Blake zelf te verbaasd om iets te zeggen. Hoe kende ze zijn naam? 'Je bent het echt.' ze glimlachte vaagjes voor ze naar hem toe liep. Blake zette onwillekeurig een stap achteruit, maar verstarde toen ze haar armen om hem heen sloeg. What the hell was er aan de hand? 'Ehh -,' hij duwde haar zo voorzichtig mogelijk van zich af.
Sagara keek verbaasd op toen Blake haar wegduwde, maar besloot er maar geen vragen bij te stellen. 'Blake, wat ben ik blij jou te zien. Angel - ze is - ik denk -,' ze haperde even.
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Usui
Hij fronste zijn voorhoofd toen hij zag hoe Sagara door de deuren naar buiten rennen en haar armen om Blake sloeg. In het dossier had niets gestaan over het feit dat ze wildvreemden knuffelde. Hij aarzelde even, maar stak toen zijn hand op. 'Ja?' vroeg de leraar op geërgerde toon, gezien zijn les nu alweer verstoord werd. 'Ik moet naar de wc,' zei Usui kortaf. De leraar opende zijn mond en stond op het punt hem te vertellen dat hij maar moest wachten, toen Usui al overeind kwam en het lokaal uit wandelde.
Angel
Zonder naar de uitleg van de leraar te luisteren, legde ze haar hoofd tegen het koele glas van het raam en staarde ze naar haar boeken. Waarom ging ze eigenlijk nog steeds naar school?
Hij fronste zijn voorhoofd toen hij zag hoe Sagara door de deuren naar buiten rennen en haar armen om Blake sloeg. In het dossier had niets gestaan over het feit dat ze wildvreemden knuffelde. Hij aarzelde even, maar stak toen zijn hand op. 'Ja?' vroeg de leraar op geërgerde toon, gezien zijn les nu alweer verstoord werd. 'Ik moet naar de wc,' zei Usui kortaf. De leraar opende zijn mond en stond op het punt hem te vertellen dat hij maar moest wachten, toen Usui al overeind kwam en het lokaal uit wandelde.
Angel
Zonder naar de uitleg van de leraar te luisteren, legde ze haar hoofd tegen het koele glas van het raam en staarde ze naar haar boeken. Waarom ging ze eigenlijk nog steeds naar school?
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Blake ~ Sagara
Hij keek Sagara vorsend aan. Ze leek hem te kennen, en hij leek haar te moeten kennen, ook al was hij er zeker van dat hij haar nog nooit had ontmoet. Misschien was het meisje gewoon een beetje doorgedraaid? Misschien stond hij nu wel tegenover een gek, ook al had hij niet het gevoel dat er iets mis was met haar hoofd. 'Je kent Angel?' vroeg hij wantrouwig. Sagara keek hem verbaasd aan. 'Ja, ik ken Angel.' zei ze verbijsterd. 'Blake, wat is er met je aan de hand?' vroeg hij. 'Heeft die kat iets met je gedaan?' ze hield haar hoofd lichtjes schuin. Het deed Blake denken aan een jong hondje dat nieuwsgierig naar een handeling van een mens keek. Maar nu keek zij naar hem. 'Kat?' vroeg hij verbaasd. Waar had ze het in hemelsnaam over? Misschien was ze toch gek? 'Vanwaar ken je haar?' vroeg hij kalm. Sagara keek hem nog steeds verbaasd aan. 'Via jou.' zei ze zacht. 'Ik heb haar via jou ontmoet.' ze slikte. Blake slaakte een zucht. 'Misschien moet je maar terug naar je klas gaan, meisje. Ik ken je niet, dus spreek me niet aan alsof ik een bekende ben.' hij keek strak op haar neer. Sagara beet op haar lip. 'Sagara,' fluisterde ze. 'Ik heet Sagara.' ze sloeg haar blik gekweld neer. Wat zou Angel zeggen als ze te weten kwam dat er iets met Blake was gebeurd zodat hij zich opeens anders gedroeg? Blake fronste zijn voorhoofd. Dus dit was Sagara? Dit was het meisje dat Usui onder zijn hoede moest nemen? Hij begon zowaar medelijden te krijgen met Usui. 'Waar is Usui?' vroeg Sagara plots, die weer opkeek. Blake schrok. Hoe wist ze van Usui af? 'En Seth? Waar is Seth?' een brok bleef in haar keel steken. Wat als er iets met hen gebeurd was? Blake fronste zijn voorhoofd. Wie was Seth? De naam kwam hem vaag bekend voor. Wat was er toch allemaal aan de hand?
Hij keek Sagara vorsend aan. Ze leek hem te kennen, en hij leek haar te moeten kennen, ook al was hij er zeker van dat hij haar nog nooit had ontmoet. Misschien was het meisje gewoon een beetje doorgedraaid? Misschien stond hij nu wel tegenover een gek, ook al had hij niet het gevoel dat er iets mis was met haar hoofd. 'Je kent Angel?' vroeg hij wantrouwig. Sagara keek hem verbaasd aan. 'Ja, ik ken Angel.' zei ze verbijsterd. 'Blake, wat is er met je aan de hand?' vroeg hij. 'Heeft die kat iets met je gedaan?' ze hield haar hoofd lichtjes schuin. Het deed Blake denken aan een jong hondje dat nieuwsgierig naar een handeling van een mens keek. Maar nu keek zij naar hem. 'Kat?' vroeg hij verbaasd. Waar had ze het in hemelsnaam over? Misschien was ze toch gek? 'Vanwaar ken je haar?' vroeg hij kalm. Sagara keek hem nog steeds verbaasd aan. 'Via jou.' zei ze zacht. 'Ik heb haar via jou ontmoet.' ze slikte. Blake slaakte een zucht. 'Misschien moet je maar terug naar je klas gaan, meisje. Ik ken je niet, dus spreek me niet aan alsof ik een bekende ben.' hij keek strak op haar neer. Sagara beet op haar lip. 'Sagara,' fluisterde ze. 'Ik heet Sagara.' ze sloeg haar blik gekweld neer. Wat zou Angel zeggen als ze te weten kwam dat er iets met Blake was gebeurd zodat hij zich opeens anders gedroeg? Blake fronste zijn voorhoofd. Dus dit was Sagara? Dit was het meisje dat Usui onder zijn hoede moest nemen? Hij begon zowaar medelijden te krijgen met Usui. 'Waar is Usui?' vroeg Sagara plots, die weer opkeek. Blake schrok. Hoe wist ze van Usui af? 'En Seth? Waar is Seth?' een brok bleef in haar keel steken. Wat als er iets met hen gebeurd was? Blake fronste zijn voorhoofd. Wie was Seth? De naam kwam hem vaag bekend voor. Wat was er toch allemaal aan de hand?