The return of the Nightmare ~

[xHolyPoepiesaus]

Dus nu zeg je dat ik een groot ego heb? Dankje wel >.>
En ik ga je lekker ongelijk geven, want ik had al gezegd dat ik mijn intro met Usui langer zou proberen te maken.

[xFairytale]

Wat je nooit gaat lukken o3o

and you're welcome -.-

[xHolyPoepiesaus]

Ik ga het in ieder geval proberen '3'

[xFairytale]

Mij gaat het lukken ^^

Niet meteen meer dan jouw F, maar meer dan mijn F o3o

[xHolyPoepiesaus]

Angel
Het geluid van een goed geoliede ketting en een fietsband die op de tegels van het schoolplein neerkwam, zorgde ervoor dat de paar mensen die al rond het gebouw hingen abrupt stil vielen. De berijder van de BMX deed alsof ze dit niet door had en kwam met slippende banden tot stilstand bij het fietsenrek. Nadat ze deze met een ketting vast had gezet, rechtte ze haar rug en liet ze haar blik over de paar leerlingen glijden. Deze keken allemaal gauw een andere kant op zodra Angel hun blik kruiste. In het laatste jaar was ze van onzichtbaar buitenbeentje gestegen naar het meisje dat niemand nog durfde aan te spreken uit angst uitgekafferd te worden. Haar wenkbrauw hield halverwege even op, om plaats te maken voor een litteken van twee centimeter lang, dat over haar ooglid doorliep. Zodra ze haar huis had bereikt en het tot haar doordrong dat Blake niet terug zou komen was haar houding drastisch veranderd. Waar ze vroeger bij het vallen van haar BMX weggeteleporteerd was naar een zachtere ondergrond, liet ze zich nu vallen zonder een poging te doen het te voorkomen. Sterker nog, ze nam zulke risico's dat het een wonder was als ze zich niet verwondde. In acht maanden had ze nu haar arm al een keer gebroken, haar enkel drie keer gekneust, was ze met haar hoofd op de rand van de ramp gestort (wat het litteken in haar wenkbrauw had veroorzaakt) en had ze al een stuk of vijftien hechtingen in totaal gehad. Haar slobberige kleding was nog steeds behoorlijk slobberig, maar toch een stuk uitdagender geworden. Nu droeg ze een afgescheurde spijkerbroek, zwarte kisten en een net iets te kort shirt met een hoodie, die ze over haar hoofd had getrokken en dat een stuk blote huid van haar buik toonde. Iedere avond viel ze nog steeds huilend in slaap en werd ze wakker van nachtmerries over wat er allemaal met Blake zou kunnen zijn gebeurd, maar hiervan liet ze niets doorschemeren aan de buitenwereld. Zelfs haar ouders hadden er geen weet van, al merkten die wel dat er iets aan de hand was. Iedereen met wie ze vroeger nog wel redelijk om kon gaan had ze buitengesloten van haar wereld, zodat ze nu nog alleen overbleef. Op school was er niemand die haar nog durfde te benaderen, laat staan dat er iemand naast haar zat tijdens de lessen. Haar telefoon speelde luide muziek af en ze had niet de moeite genomen die voor zichzelf te houden en haar headset erop aan te sluiten. In plaats daarvan kon iedereen meegenieten van de rapcore die ze tegenwoordig beluisterde. Bij iedere stap die ze zette klonk een doffe klap van de zware zolen die op de tegels gezet werden en ze hield haar blik strak voor zich gericht. Haar grijze rugzak hing aan één band over haar schouder en bevatte maar weinig boeken. Zo'n beetje alles lag in haar kluisje, gezien ze ook de moeite niet meer nam huiswerk te maken. Dat lukte haar toch niet, gezien ze nooit oplette in de klas. Ze hield zich gewoon bezig met haar eigen dingen. Daardoor was ze ook een jaar blijven zitten en voor de leerlingen uit haar klas, die minstens een jaar jonger waren, zag ze eruit als de duivel zelf. De leraren hadden bijna allemaal hun pogingen haar te helpen al opgegeven, gezien ze zelfs weigerde een praatje over het weer te maken. Iedereen geloofde dat ze zich zo gedroeg omdat ze, nadat ze behoorlijk wat belangrijke BMX-wedstrijden had gewonnen, zich zelf hoger achtte dan iedereen om zich heen. De waarheid was echter dat ze bij iedere vriendelijke glimlach, goed bedoelde opmerking of aardige handdruk werd herinnerd aan Blake. Er hoefde maar een jongen naar haar te kijken en ze voelde zich een verrader. Ieder meisje dat haar aansprak leek in haar ogen een jongensgek en als er iets was waar ze niet aan wilde denken waren het jongens. Bovendien verdiende ze geen positieve aandacht meer, omdat ze zelfs haar laatste kleine beetje hoop dat Blake alsnog zou komen onderdrukte. Ze wilde niet teleurgesteld worden, maar tegelijkertijd wilde blijven geloven in Blake en zijn belofte om bij haar terug te komen.

Dan reageer ik nu maar met Angel :')
En ik ga mijn best doen met de intro van mijn M- ik heb al een vaag idee van wat ik wil typen :')

Angel
Bij het horen van het schelle geluid van de bel keek ze traag op. Het begin van alweer een lange dag waarin ze helemaal niets uitvoerde behalve wegdromen. Er verscheen een grimas op haar gezicht en ze keek hoe iedereen op het schoolplein samendromde voor de deuren die hen naar binnen zouden leiden. Zelf had ze geen haast. Waarom zou ze? Ze had nog vijf minuten en als ze iets na de tweede bel kwam zagen de meeste leraren dat door de vingers. Vooral als zij het was, dacht ze spottend. Het leek haast alsof iedereen hier bang voor haar was, en heel misschien was dat ook wel het geval. Er ontsnapte een zucht uit haar mond die bijna verraadde hoe moe ze zich in werkelijkheid voelde. Ze wist niet eens meer wanneer ze voor het laatst goed geslapen had. Toen het plein helemaal leeg was liep ze toch naar de deuren toe, die ze traag openduwde.

[xFairytale]

Sagara
De lucht die ze inademde gierde jachtig door haar luchtpijp en longen, naar binnen en weer naar buiten. Ze verhoogde haar tempo nog wat, maar klapte dubbel voor de schoolpoorten. Waarom had ze ook nog geprobeerd contact te leggen met Ansley? Hij was weg. Hij zou niet meer terugkeren. De gedachte bracht een brok in haar keel mee en ze begon te hoesten. Ze kwam traag overeind en strompelde naar de ingang van de school. Toen ze die bereikte, merkte ze dat ze niet de enige was die laat was. 'Angel?' vroeg ze zacht, schor. Haar ogen waren waterig geworden van het hoesten. Ze forceerde een glimlach. 'Dat is lang geleden.' zei ze met een zweem van haar vroegere opgewektheid.

[xHolyPoepiesaus]

Angel
Ze keek verrast opzij toen ze een stem hoorde. Vooral verrast omdat iemand het lef had gevonden haar aan te spreken. Haar eerste reactie was om bot terug te doen en weg te lopen, maar ze ontspande wat toen ze Sagara herkende, al was ze veel veranderd. 'Ja,' zei ze en glimlachte zwakjes.

[xFairytale]

Sagara
'Je bent veranderd.' zei ze zacht, glimlachend. De blik in haar ijzige ogen was zoals gewoonlijk dromerig. 'En niet alleen op het vlak van uiterlijk. Denk je nog steeds aan Blake?' vroeg ze voorzichtig.

[xHolyPoepiesaus]

Angel
Ze glimlachte bitter en stak haar handen in haar zakken. 'Weet ik,' zei ze. 'Jij bent ook niet meer zoals eerst.' Haar gezicht werd hard toen ze over Blake begon. 'Nee,' zei ze kortaf, al was dat alles behalve de waarheid. 'Ik wil niet over hem praten.'

[xFairytale]

Sagara
'Oh -,' ze keek verbaasd op. 'Natuurlijk. Ik begrijp het.' ze grimaste even, maar knikte toen. Zonder verder nog een woord te zeggen liep ze langs Angel door, het gebouw in. 'Veel plezier op school.' zei ze dromerig voor ze zich naar het geschikte lokaal begaf.