Hmmm - geen ontsnapping x'd
Ehm - ik heb echt geen idee TT_TT
The return of the Nightmare ~
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Angel
Het geluid van een goed geoliede ketting en een fietsband die op de tegels van het schoolplein neerkwam, zorgde ervoor dat de paar mensen die al rond het gebouw hingen abrupt stil vielen. De berijder van de BMX deed alsof ze dit niet door had en kwam met slippende banden tot stilstand bij het fietsenrek. Nadat ze deze met een ketting vast had gezet, rechtte ze haar rug en liet ze haar blik over de paar leerlingen glijden. Deze keken allemaal gauw een andere kant op zodra Angel hun blik kruiste. In het laatste jaar was ze van onzichtbaar buitenbeentje gestegen naar het meisje dat niemand nog durfde aan te spreken uit angst uitgekafferd te worden. Haar wenkbrauw hield halverwege even op, om plaats te maken voor een litteken van twee centimeter lang, dat over haar ooglid doorliep. Zodra ze haar huis had bereikt en het tot haar doordrong dat Blake niet terug zou komen was haar houding drastisch veranderd. Waar ze vroeger bij het vallen van haar BMX weggeteleporteerd was naar een zachtere ondergrond, liet ze zich nu vallen zonder een poging te doen het te voorkomen. Sterker nog, ze nam zulke risico's dat het een wonder was als ze zich niet verwondde. In acht maanden had ze nu haar arm al een keer gebroken, haar enkel drie keer gekneust, was ze met haar hoofd op de rand van de ramp gestort (wat het litteken in haar wenkbrauw had veroorzaakt) en had ze al een stuk of vijftien hechtingen in totaal gehad. Haar slobberige kleding was nog steeds behoorlijk slobberig, maar toch een stuk uitdagender geworden. Nu droeg ze een afgescheurde spijkerbroek, zwarte kisten en een net iets te kort shirt met een hoodie, die ze over haar hoofd had getrokken en dat een stuk blote huid van haar buik toonde. Iedere avond viel ze nog steeds huilend in slaap en werd ze wakker van nachtmerries over wat er allemaal met Blake zou kunnen zijn gebeurd, maar hiervan liet ze niets doorschemeren aan de buitenwereld. Zelfs haar ouders hadden er geen weet van, al merkten die wel dat er iets aan de hand was. Iedereen met wie ze vroeger nog wel redelijk om kon gaan had ze buitengesloten van haar wereld, zodat ze nu nog alleen overbleef. Op school was er niemand die haar nog durfde te benaderen, laat staan dat er iemand naast haar zat tijdens de lessen. Haar telefoon speelde luide muziek af en ze had niet de moeite genomen die voor zichzelf te houden en haar headset erop aan te sluiten. In plaats daarvan kon iedereen meegenieten van de rapcore die ze tegenwoordig beluisterde. Bij iedere stap die ze zette klonk een doffe klap van de zware zolen die op de tegels gezet werden en ze hield haar blik strak voor zich gericht. Haar grijze rugzak hing aan één band over haar schouder en bevatte maar weinig boeken. Zo'n beetje alles lag in haar kluisje, gezien ze ook de moeite niet meer nam huiswerk te maken. Dat lukte haar toch niet, gezien ze nooit oplette in de klas. Ze hield zich gewoon bezig met haar eigen dingen. Daardoor was ze ook een jaar blijven zitten en voor de leerlingen uit haar klas, die minstens een jaar jonger waren, zag ze eruit als de duivel zelf. De leraren hadden bijna allemaal hun pogingen haar te helpen al opgegeven, gezien ze zelfs weigerde een praatje over het weer te maken. Iedereen geloofde dat ze zich zo gedroeg omdat ze, nadat ze behoorlijk wat belangrijke BMX-wedstrijden had gewonnen, zich zelf hoger achtte dan iedereen om zich heen. De waarheid was echter dat ze bij iedere vriendelijke glimlach, goed bedoelde opmerking of aardige handdruk werd herinnerd aan Blake. Er hoefde maar een jongen naar haar te kijken en ze voelde zich een verrader. Ieder meisje dat haar aansprak leek in haar ogen een jongensgek en als er iets was waar ze niet aan wilde denken waren het jongens. Bovendien verdiende ze geen positieve aandacht meer, omdat ze zelfs haar laatste kleine beetje hoop dat Blake alsnog zou komen onderdrukte. Ze wilde niet teleurgesteld worden, maar tegelijkertijd wilde blijven geloven in Blake en zijn belofte om bij haar terug te komen.
Het geluid van een goed geoliede ketting en een fietsband die op de tegels van het schoolplein neerkwam, zorgde ervoor dat de paar mensen die al rond het gebouw hingen abrupt stil vielen. De berijder van de BMX deed alsof ze dit niet door had en kwam met slippende banden tot stilstand bij het fietsenrek. Nadat ze deze met een ketting vast had gezet, rechtte ze haar rug en liet ze haar blik over de paar leerlingen glijden. Deze keken allemaal gauw een andere kant op zodra Angel hun blik kruiste. In het laatste jaar was ze van onzichtbaar buitenbeentje gestegen naar het meisje dat niemand nog durfde aan te spreken uit angst uitgekafferd te worden. Haar wenkbrauw hield halverwege even op, om plaats te maken voor een litteken van twee centimeter lang, dat over haar ooglid doorliep. Zodra ze haar huis had bereikt en het tot haar doordrong dat Blake niet terug zou komen was haar houding drastisch veranderd. Waar ze vroeger bij het vallen van haar BMX weggeteleporteerd was naar een zachtere ondergrond, liet ze zich nu vallen zonder een poging te doen het te voorkomen. Sterker nog, ze nam zulke risico's dat het een wonder was als ze zich niet verwondde. In acht maanden had ze nu haar arm al een keer gebroken, haar enkel drie keer gekneust, was ze met haar hoofd op de rand van de ramp gestort (wat het litteken in haar wenkbrauw had veroorzaakt) en had ze al een stuk of vijftien hechtingen in totaal gehad. Haar slobberige kleding was nog steeds behoorlijk slobberig, maar toch een stuk uitdagender geworden. Nu droeg ze een afgescheurde spijkerbroek, zwarte kisten en een net iets te kort shirt met een hoodie, die ze over haar hoofd had getrokken en dat een stuk blote huid van haar buik toonde. Iedere avond viel ze nog steeds huilend in slaap en werd ze wakker van nachtmerries over wat er allemaal met Blake zou kunnen zijn gebeurd, maar hiervan liet ze niets doorschemeren aan de buitenwereld. Zelfs haar ouders hadden er geen weet van, al merkten die wel dat er iets aan de hand was. Iedereen met wie ze vroeger nog wel redelijk om kon gaan had ze buitengesloten van haar wereld, zodat ze nu nog alleen overbleef. Op school was er niemand die haar nog durfde te benaderen, laat staan dat er iemand naast haar zat tijdens de lessen. Haar telefoon speelde luide muziek af en ze had niet de moeite genomen die voor zichzelf te houden en haar headset erop aan te sluiten. In plaats daarvan kon iedereen meegenieten van de rapcore die ze tegenwoordig beluisterde. Bij iedere stap die ze zette klonk een doffe klap van de zware zolen die op de tegels gezet werden en ze hield haar blik strak voor zich gericht. Haar grijze rugzak hing aan één band over haar schouder en bevatte maar weinig boeken. Zo'n beetje alles lag in haar kluisje, gezien ze ook de moeite niet meer nam huiswerk te maken. Dat lukte haar toch niet, gezien ze nooit oplette in de klas. Ze hield zich gewoon bezig met haar eigen dingen. Daardoor was ze ook een jaar blijven zitten en voor de leerlingen uit haar klas, die minstens een jaar jonger waren, zag ze eruit als de duivel zelf. De leraren hadden bijna allemaal hun pogingen haar te helpen al opgegeven, gezien ze zelfs weigerde een praatje over het weer te maken. Iedereen geloofde dat ze zich zo gedroeg omdat ze, nadat ze behoorlijk wat belangrijke BMX-wedstrijden had gewonnen, zich zelf hoger achtte dan iedereen om zich heen. De waarheid was echter dat ze bij iedere vriendelijke glimlach, goed bedoelde opmerking of aardige handdruk werd herinnerd aan Blake. Er hoefde maar een jongen naar haar te kijken en ze voelde zich een verrader. Ieder meisje dat haar aansprak leek in haar ogen een jongensgek en als er iets was waar ze niet aan wilde denken waren het jongens. Bovendien verdiende ze geen positieve aandacht meer, omdat ze zelfs haar laatste kleine beetje hoop dat Blake alsnog zou komen onderdrukte. Ze wilde niet teleurgesteld worden, maar tegelijkertijd wilde blijven geloven in Blake en zijn belofte om bij haar terug te komen.
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Sagara: http://xwafflebunny.deviantart.com/gall ... 4#/d2yqf5s
Sagara
Zoals elke ochtend stond ze daar. De wind sloeg haar inmiddels lange haren krachtig naar achteren. Hoe lang was het nu ook alweer geleden dat alles was veranderd? Misschien één jaar? Ze hield de dagen niet bij, al zou ze het moeten doen. Ze wou het niet. Ze wou niet weten hoe lang het al was geleden sinds ze afscheid had genomen van Usui. Ze wou niet weten hoe lang het nog zou duren voordat ze hem eindelijk terug zag. Het laatste wat ze van hem kon herinneren, waren zijn ogen. De woede, haat en angst die daarin had gelegen, had haar pijn gedaan. Haar longen hadden in brand gestaan terwijl ze naar hem bleef kijken. Ze had gedacht dat het het einde zou zijn van haar leven. En toen was alles donker geworden. Usui had nog één keer haar naam geroepen, en toen was het stil. Zodra ze wakker werd, lag ze in het ziekenhuis. De verpleegster vertelde haar dat een jongen haar naar hier had gebracht en hen had verteld dat ze bijna in een meer was verdronken. Was het Usui geweest die haar naar hier had gebracht? Haar vader was bij haar geweest. Hij was bij haar gebleven terwijl ze huilde om Seth en Usui. Niet veel dagen later, was zijn dode lichaam immers teruggevonden. Zij hadden het gedaan. Die kat en zijn aanhangers. Ze hadden hem vermoord. Toen ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, was alles veranderd. Haar angst was niet verdwenen. Die zou altijd bij haar blijven. Maar ze sloot zich af van de wereld. Het leek alsof ze in haar eigen wereldje leefde, en eigenlijk deed ze dat ook. Haar haren waren langer geworden (ze reikten nu tot aan haar middel) en roze geverfd. Het leek haar een mooie kleur, had ze haar vader verteld. Maar dat was niet de reden dat ze het gedaan had. Ze haatte haar haren. Ze herinnerde zich nog goed hoe Usui zijn gezicht altijd in haar haren had verborgen en haar geur in zich op nam. Ze wou niet meer aan hem herinnerd worden. Hij zou niet terugkeren. En wat er met hem gebeurde? Dat wist ze niet. De spiegel vormde zich langzaam voor haar ogen. 'Usui,' fluisterde ze. 'Waar ben je?' ze sloot haar ogen en probeerde zich op hem te concentreren. Het deed pijn. Ze kon niet aan hem denken. Ze kon haar eigen toekomst niet eens meer oproepen. Sinds ze bijna verdronken was, was ze alle controle over haar kracht kwijt. 'Usui,' zei ze nogmaals, deze keer luider. Ze wou hem zien, al was het maar voor een seconde. Ze herinnerde zich alle momenten dat ze samen waren. En toen verdween het. Een groot, zwart gat. Sagara gilde van de pijn in haar hoofd. Ze voelde het bloed uit haar neus naar haar lip druppen. De spiegel brak. Ze zakte verslagen op de grond, haar blik huilend op de grond gericht. Het bloeden was gestopt en ze veegde het bloed van haar gezicht, samen met haar tranen. Verderop luidde de schoolbel. Ze moest gaan.
Sagara
Zoals elke ochtend stond ze daar. De wind sloeg haar inmiddels lange haren krachtig naar achteren. Hoe lang was het nu ook alweer geleden dat alles was veranderd? Misschien één jaar? Ze hield de dagen niet bij, al zou ze het moeten doen. Ze wou het niet. Ze wou niet weten hoe lang het al was geleden sinds ze afscheid had genomen van Usui. Ze wou niet weten hoe lang het nog zou duren voordat ze hem eindelijk terug zag. Het laatste wat ze van hem kon herinneren, waren zijn ogen. De woede, haat en angst die daarin had gelegen, had haar pijn gedaan. Haar longen hadden in brand gestaan terwijl ze naar hem bleef kijken. Ze had gedacht dat het het einde zou zijn van haar leven. En toen was alles donker geworden. Usui had nog één keer haar naam geroepen, en toen was het stil. Zodra ze wakker werd, lag ze in het ziekenhuis. De verpleegster vertelde haar dat een jongen haar naar hier had gebracht en hen had verteld dat ze bijna in een meer was verdronken. Was het Usui geweest die haar naar hier had gebracht? Haar vader was bij haar geweest. Hij was bij haar gebleven terwijl ze huilde om Seth en Usui. Niet veel dagen later, was zijn dode lichaam immers teruggevonden. Zij hadden het gedaan. Die kat en zijn aanhangers. Ze hadden hem vermoord. Toen ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, was alles veranderd. Haar angst was niet verdwenen. Die zou altijd bij haar blijven. Maar ze sloot zich af van de wereld. Het leek alsof ze in haar eigen wereldje leefde, en eigenlijk deed ze dat ook. Haar haren waren langer geworden (ze reikten nu tot aan haar middel) en roze geverfd. Het leek haar een mooie kleur, had ze haar vader verteld. Maar dat was niet de reden dat ze het gedaan had. Ze haatte haar haren. Ze herinnerde zich nog goed hoe Usui zijn gezicht altijd in haar haren had verborgen en haar geur in zich op nam. Ze wou niet meer aan hem herinnerd worden. Hij zou niet terugkeren. En wat er met hem gebeurde? Dat wist ze niet. De spiegel vormde zich langzaam voor haar ogen. 'Usui,' fluisterde ze. 'Waar ben je?' ze sloot haar ogen en probeerde zich op hem te concentreren. Het deed pijn. Ze kon niet aan hem denken. Ze kon haar eigen toekomst niet eens meer oproepen. Sinds ze bijna verdronken was, was ze alle controle over haar kracht kwijt. 'Usui,' zei ze nogmaals, deze keer luider. Ze wou hem zien, al was het maar voor een seconde. Ze herinnerde zich alle momenten dat ze samen waren. En toen verdween het. Een groot, zwart gat. Sagara gilde van de pijn in haar hoofd. Ze voelde het bloed uit haar neus naar haar lip druppen. De spiegel brak. Ze zakte verslagen op de grond, haar blik huilend op de grond gericht. Het bloeden was gestopt en ze veegde het bloed van haar gezicht, samen met haar tranen. Verderop luidde de schoolbel. Ze moest gaan.
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18