Kerah
Uren verstreken, maar het voertuig kwam niet tot stilstand. Ondertussen was de hemel reeds weer helder gekleurd, en de zon stond hoog boven de horizon. Kerah had die nacht geen oog dichtgedaan. Zweet parelde op haar voorhoofd en ze kromp bij elke schok misselijk ineen, maar ze gooide niets uit haar lichaam. Ze was leeg. Had Xander haar echt aan Siegrain gegeven? Nee, dat kon niet. Zoiets zou hij nooit doen, toch. De wagen kwam op dat moment abrupt tot stilstand, en Kerah sperdde haar ogen wijd open. Haar gezicht, dat eerder nog bleek was weggetrokken, kreeg onmiddellijk weer wat meer kleur. Haar blik gleed automatisch naar Elise, om te kijken hoe zij er aan toe was. Ze opende haar mond, maar nog voor ze een vraag kon stellen werd de grote deur van het toestel geopend. Twee sterke armen sleurden haar uit de kleine ruimte, lieten haar achteloos op de grond vallen zodra ze verzet toonde. Siegrain keek even minachtend op haar neer, maar trok Elise vervolgens uit de wagen. 'Zo,' zei hij tevreden. 'We zijn er bijna. Ik moet eerst nog enkele voorbereidingen treffen.' voegde hij er grijnzend aan toe.
Fairy Tail ~
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Elise
Ze had haar ogen gesloten op het moment dat Kerah en zei niets meer gezegd hadden, maar geslapen had ze niet. Haar gedachten waren van hot naar her gegaan. Waarom Xander haar had proberen te redden bijvoorbeeld, of waarom Siegrain haar mee had genomen. Haar gedachten gingen echter vooral uit naar Gray. De laatste keer dat ze hem gezien had lag hij bewusteloos op de vloer en dat beviel haar helemaal niets. Ze beet op haar lip en ademde een paar keer diep in om rustig te blijven, toen de deuren van de wagen plotseling open gingen. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht en ze drukte zich dichter tegen de wand aan toen ze zag hoe Kerah naar buiten getrokken werd. Erg slim was dat niet, want er trok een pijnlijke steek door haar rug omhoog. Zodra ze door Siegrain de wagen uitgetrokken werd en haar gebroken pols ergens tegenaan stootte hapte ze naar adem. Ze kon nog net een schreeuw onderdrukken.
Ze had haar ogen gesloten op het moment dat Kerah en zei niets meer gezegd hadden, maar geslapen had ze niet. Haar gedachten waren van hot naar her gegaan. Waarom Xander haar had proberen te redden bijvoorbeeld, of waarom Siegrain haar mee had genomen. Haar gedachten gingen echter vooral uit naar Gray. De laatste keer dat ze hem gezien had lag hij bewusteloos op de vloer en dat beviel haar helemaal niets. Ze beet op haar lip en ademde een paar keer diep in om rustig te blijven, toen de deuren van de wagen plotseling open gingen. Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht en ze drukte zich dichter tegen de wand aan toen ze zag hoe Kerah naar buiten getrokken werd. Erg slim was dat niet, want er trok een pijnlijke steek door haar rug omhoog. Zodra ze door Siegrain de wagen uitgetrokken werd en haar gebroken pols ergens tegenaan stootte hapte ze naar adem. Ze kon nog net een schreeuw onderdrukken.
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Siegrain en Kerah
Siegrain fronste enkele tellen toen hij Elise naar adem hoorde happen, maar al snel daalde zijn blik af naar de grond. Kerah was er ondertussen in geslaagd overeind te komen, en zette snel enkele passen achteruit. Het was een vergeefse poging. Voor ze het wist sloeg een onzichtbare kracht haar opzij, tegen een muur aan. De lucht werd abrupt uit haar longen geperst, maar zodra ze een pijnkreet wou slaken werd haar keel dichtgeknepen. 'Stil,' siste Siegrain, die Elise nog steeds stevig in zijn armen hield. 'We willen geen argwaan wekken bij de bewakers.' verklaarde hij, voor hij de kracht stopte. Kerah hapte tweemaal haastig naar adem en begon vervolgens zacht te hoesten. 'Je bent hopeloos.' mompelde Siegrain, vlak voor hij Elise losliet en een kapmantel om zichzelf heen sloeg. Daarna liep hij, Elise achter zich aan sleurend, naar Kerah toe en trok haar verdoofde lichaam overeind. 'Jij moet er ook een om, Nuki.' zei hij, vlak voor hij een mantel om haar schouders sloeg. 'Welk nut heeft dit?' vroeg Kerah moediger dan ze zich in feite op dat moment voelde. Siegrain grimaste, vlak voor hij Kerah voor zich uit duwde. Deze wankelde even, maar hervond haar evenwicht al snel en liep met lood in haar schoenen naar de poort. 'Oké, Elise, jij begroet de bewakers. Zeg dat je een boodschap hebt voor de koning.' Hij trok de kapmantel verder over zijn hoofd en duwde Kerah voor zich uit. Voor de poorten kwam hij tot stilstand. De bewakers keken venijnig op hem neer, maar waren niet in staat zijn gezicht te zien. Al snel gleed hun blik naar Elise toe. 'Stel je voor.' geboden ze.
Siegrain fronste enkele tellen toen hij Elise naar adem hoorde happen, maar al snel daalde zijn blik af naar de grond. Kerah was er ondertussen in geslaagd overeind te komen, en zette snel enkele passen achteruit. Het was een vergeefse poging. Voor ze het wist sloeg een onzichtbare kracht haar opzij, tegen een muur aan. De lucht werd abrupt uit haar longen geperst, maar zodra ze een pijnkreet wou slaken werd haar keel dichtgeknepen. 'Stil,' siste Siegrain, die Elise nog steeds stevig in zijn armen hield. 'We willen geen argwaan wekken bij de bewakers.' verklaarde hij, voor hij de kracht stopte. Kerah hapte tweemaal haastig naar adem en begon vervolgens zacht te hoesten. 'Je bent hopeloos.' mompelde Siegrain, vlak voor hij Elise losliet en een kapmantel om zichzelf heen sloeg. Daarna liep hij, Elise achter zich aan sleurend, naar Kerah toe en trok haar verdoofde lichaam overeind. 'Jij moet er ook een om, Nuki.' zei hij, vlak voor hij een mantel om haar schouders sloeg. 'Welk nut heeft dit?' vroeg Kerah moediger dan ze zich in feite op dat moment voelde. Siegrain grimaste, vlak voor hij Kerah voor zich uit duwde. Deze wankelde even, maar hervond haar evenwicht al snel en liep met lood in haar schoenen naar de poort. 'Oké, Elise, jij begroet de bewakers. Zeg dat je een boodschap hebt voor de koning.' Hij trok de kapmantel verder over zijn hoofd en duwde Kerah voor zich uit. Voor de poorten kwam hij tot stilstand. De bewakers keken venijnig op hem neer, maar waren niet in staat zijn gezicht te zien. Al snel gleed hun blik naar Elise toe. 'Stel je voor.' geboden ze.
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Elise
Ze deed hard haar best de tranen die bij de scherpe pijn achter haar ogen verschenen waren binnen te houden. Dat bleek makkelijker te zijn dan ze had verwacht, toen ze zag hoe Siegrain Kerah behandelde. Ze ging nog liever dood dan dat hij haar tranen zou zien. Toen Siegrain haar nog steeds niet bepaald zachtaardig met zich meetrok perste ze haar lippen hard op elkaar. Het was een klein geluk dat hij haar goede pols vast had gepakt, anders had ze misschien alsnog geschreeuwd. Haar lippen veranderden in twee witte streepjes toen hij zichzelf en Kerah een mantel omdeed. Het viel haar op dat hij haar Nuki noemde, maar ze weigerde daar aan mee te doen. Voor Elise was het gewoon Kerah. Toen ze Siegrain's plan hoorde werden haar ogen groot. 'Wat?' vroeg ze verward. 'Maar-,' ze slikte haar protesten in toen ze bij de bewakers aankwamen en deze hen niet al te vriendelijk aankeken. 'Ehh-,' begon ze toen de bewakers haar bevolen zich voor te stellen. Voor een moment lang leken alle woorden uit haar hoofd verdwenen te zijn, maar vervolgens rechtte ze haar rug en hervond ze haar spraakvermogen weer. 'Ik ben Elise Waters,' zei ze. Heel even schoot de mogelijkheid te zeggen dat ze hier helemaal niet vrijwillig waren door haar hoofd, maar die drukte ze al snel weer weg. Je hoefde er niet eens over na te denken om te weten dat ze dan ter dood opgeschreven stond. 'Ik heb een boodschap voor de koning,' zei ze daarom, en het lukte haar haar stem stabiel te houden.
Ze deed hard haar best de tranen die bij de scherpe pijn achter haar ogen verschenen waren binnen te houden. Dat bleek makkelijker te zijn dan ze had verwacht, toen ze zag hoe Siegrain Kerah behandelde. Ze ging nog liever dood dan dat hij haar tranen zou zien. Toen Siegrain haar nog steeds niet bepaald zachtaardig met zich meetrok perste ze haar lippen hard op elkaar. Het was een klein geluk dat hij haar goede pols vast had gepakt, anders had ze misschien alsnog geschreeuwd. Haar lippen veranderden in twee witte streepjes toen hij zichzelf en Kerah een mantel omdeed. Het viel haar op dat hij haar Nuki noemde, maar ze weigerde daar aan mee te doen. Voor Elise was het gewoon Kerah. Toen ze Siegrain's plan hoorde werden haar ogen groot. 'Wat?' vroeg ze verward. 'Maar-,' ze slikte haar protesten in toen ze bij de bewakers aankwamen en deze hen niet al te vriendelijk aankeken. 'Ehh-,' begon ze toen de bewakers haar bevolen zich voor te stellen. Voor een moment lang leken alle woorden uit haar hoofd verdwenen te zijn, maar vervolgens rechtte ze haar rug en hervond ze haar spraakvermogen weer. 'Ik ben Elise Waters,' zei ze. Heel even schoot de mogelijkheid te zeggen dat ze hier helemaal niet vrijwillig waren door haar hoofd, maar die drukte ze al snel weer weg. Je hoefde er niet eens over na te denken om te weten dat ze dan ter dood opgeschreven stond. 'Ik heb een boodschap voor de koning,' zei ze daarom, en het lukte haar haar stem stabiel te houden.
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Kerah en Siegrain
De bewakers keken Elise een lange tijd wantrouwig aan, voor ze zich tot Kerah en Siegrain wendden. 'Dragen ze wapens bij zich?' vroeg een van hen aan de ander, die zijn hoofd schudde. 'Niets,' zei hij. 'Ze zijn veilig.' Zijn ogen hadden een vervaarlijke, rode kleur aangenomen. 'Ga maar verder.' zei hij vervolgens vriendelijk tegen Elise, voor zijn irissen weer groen kleurden. De poorten die tot het terrein van het koninklijk paleis leiden werden langzaam geopend door een onzichtbare kracht. Kerah had haar blik teneergeslagen terwijl ze aan een traag tempo naar voren liep, door de poorten. Siegrain bleef aan haar zijde, terwijl zijn blik om de zoveel tijd opzij schoot, richting Kerah. Daarna keek hij even achterom, naar Elise, maar hij zei niets. Zijn ogen gaven echter aan dat ze hen moest volgen. Zodra hij weer voor zich uit keek, verstarde hij. Kerah liep verder door, zich niet bewust van de aanwezigheid van het witblondharige meisje. Pas toen ze haar mond opende, en sprak, kwam Kerah ook tot stilstand. 'Halt!' riep ze. Aan haar zijde stonden twee bewakers, en twee kleine babyvosjes. Een van de vosjes had een zachte, witte vacht. Haar oogjes waren groot en staarden nieuwsgierig naar de twee nieuwelingen. De ander zag er ruiger uit. Ook zijn ogen stonden scherper, terwijl zijn oren gepiercd waren. 'Siegrain,' sprak ze de in een mantel gehulde man aan. 'Wat doe je hier?' Het meisje stapte dichter naar hen toe, net toen Siegrain zelf zijn kapmantel afwierp. 'Kitsu,' sprak hij haar vriendelijk aan. 'Lang geleden, hm? De laatste keer dat ik je heb gezien was je nog veel kleiner.' Hij glimlachte vriendelijk. Kitsu hield haar hoofd even schuin, maar knikte toen en keek opzij naar Elise en Kerah. 'Wat brengt je hier?' vroeg ze. Siegrain haalde echter zijn schouders op. 'Ik heb een boodschap voor je vader, Kitsu.' zei hij.
De bewakers keken Elise een lange tijd wantrouwig aan, voor ze zich tot Kerah en Siegrain wendden. 'Dragen ze wapens bij zich?' vroeg een van hen aan de ander, die zijn hoofd schudde. 'Niets,' zei hij. 'Ze zijn veilig.' Zijn ogen hadden een vervaarlijke, rode kleur aangenomen. 'Ga maar verder.' zei hij vervolgens vriendelijk tegen Elise, voor zijn irissen weer groen kleurden. De poorten die tot het terrein van het koninklijk paleis leiden werden langzaam geopend door een onzichtbare kracht. Kerah had haar blik teneergeslagen terwijl ze aan een traag tempo naar voren liep, door de poorten. Siegrain bleef aan haar zijde, terwijl zijn blik om de zoveel tijd opzij schoot, richting Kerah. Daarna keek hij even achterom, naar Elise, maar hij zei niets. Zijn ogen gaven echter aan dat ze hen moest volgen. Zodra hij weer voor zich uit keek, verstarde hij. Kerah liep verder door, zich niet bewust van de aanwezigheid van het witblondharige meisje. Pas toen ze haar mond opende, en sprak, kwam Kerah ook tot stilstand. 'Halt!' riep ze. Aan haar zijde stonden twee bewakers, en twee kleine babyvosjes. Een van de vosjes had een zachte, witte vacht. Haar oogjes waren groot en staarden nieuwsgierig naar de twee nieuwelingen. De ander zag er ruiger uit. Ook zijn ogen stonden scherper, terwijl zijn oren gepiercd waren. 'Siegrain,' sprak ze de in een mantel gehulde man aan. 'Wat doe je hier?' Het meisje stapte dichter naar hen toe, net toen Siegrain zelf zijn kapmantel afwierp. 'Kitsu,' sprak hij haar vriendelijk aan. 'Lang geleden, hm? De laatste keer dat ik je heb gezien was je nog veel kleiner.' Hij glimlachte vriendelijk. Kitsu hield haar hoofd even schuin, maar knikte toen en keek opzij naar Elise en Kerah. 'Wat brengt je hier?' vroeg ze. Siegrain haalde echter zijn schouders op. 'Ik heb een boodschap voor je vader, Kitsu.' zei hij.
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Elise
Ze had pas door dat ze haar adem inhield toen de bewakers zeiden dat ze door konden lopen en ze opgelucht haar adem uitblies. Ze zou het niet toegeven, voor geen goud, maar ze was banger voor Siegrain dan ze wilde. Vooral nadat ze had gezien, gevoeld, waar hij toe in staat was. Siegrain leek haar echter het type dat genoot van de angst van anderen, dus ze liet geen emoties toe op haar gezicht en volgde hem zonder nog een woord te zeggen. Net toen ze dat deed, hoorde ze hoe een meisjesstem hen tot halt riep. Met een lichte frons in haar voorhoofd keek ze naar de twee vosjes, voor ze naast Kerah tot stilstand kwam. Haar blik gleed wat verbaasd naar het meisje toen deze Siegrain leek te herkennen. Wie was dit? Ze keek opzij naar Kerah toen het tot haar doordrong dat dit lange tijd het huis van Kerah geweest was en zij misschien meer wist.
Ze had pas door dat ze haar adem inhield toen de bewakers zeiden dat ze door konden lopen en ze opgelucht haar adem uitblies. Ze zou het niet toegeven, voor geen goud, maar ze was banger voor Siegrain dan ze wilde. Vooral nadat ze had gezien, gevoeld, waar hij toe in staat was. Siegrain leek haar echter het type dat genoot van de angst van anderen, dus ze liet geen emoties toe op haar gezicht en volgde hem zonder nog een woord te zeggen. Net toen ze dat deed, hoorde ze hoe een meisjesstem hen tot halt riep. Met een lichte frons in haar voorhoofd keek ze naar de twee vosjes, voor ze naast Kerah tot stilstand kwam. Haar blik gleed wat verbaasd naar het meisje toen deze Siegrain leek te herkennen. Wie was dit? Ze keek opzij naar Kerah toen het tot haar doordrong dat dit lange tijd het huis van Kerah geweest was en zij misschien meer wist.
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Kitsu en Siegrain en Kerah
Kitsu keek gedurende een lange tijd naar Siegrain, voor haar gezicht betrok en ze haar blik van hem afwendde en naar Elise bekeek. 'Gaat dit over Nuki?' vroeg ze hem zonder opnieuw oogcontact te maken. Siegrain hield haar scherp in de gaten, maar ze leek niet te beseffen dat Kerah onder de kapmantel zat. Daarom knikte hij. 'Ja, ik heb nieuws doorgekregen.' zei hij zacht. Kitsu keek plots opzij naar Siegrain. 'Wat dan?' vroeg ze behoedzaam, maar toch verloor ze Elise niet uit het oog. 'Nuki leeft nog.' zei Siegrain met een vriendelijke glimlach. Kerah's maag keerde zich om toen ze Siegrain zag. Zo had hij ook ooit naar haar gelachen, maar dat was allemaal nep geweest. Daarna dwaalde haar blik af naar Elise. 'Kitsu is -,' begon ze, maar ze was nooit in staat haar zin af te maken. Voor ze het besefte trof een reusachtige ijshamer haar in de maag, en ze hapte naar adem. Siegrain spande zijn spieren op toen Kerah achteruit vloog, en de kapmantel van haar af werd geworpen. Kitsu, die de hamer in haar handen had gehouden, liet deze nu verdwijnen. 'Wie is dat?' vroeg ze scherp, vlak voor haar ogen zich vernauwden. 'Is dit weer zo iemand die beweert dat ze Nuki is?' De blik in haar ogen was abrupt kil geworden. Kerah krulde zich op en begon luidkeels te hoesten. 'Temeeee!' siste ze terwijl ze zich vergeefs overeind probeerde te drukken. De handboeien om haar polsen weerhielden haar daar echter van. Toch slaagde ze er in overeind te gaan zitten. 'Is dat hoe je bezoekers tegenwoordig begroet?' snauwde ze Kitsu toe. Siegrain stapte opzij, naar Kerah toe, en gooide zijn vuist in haar toch al gekwetste maag, voor hij haar overeind trok. Kitsu keek ondertussen met grote ogen toe. 'Die reactie...' mompelde ze, vlak voor ze Kerah nauwkeuriger bestudeerde. Siegrain grimaste terwijl hij Kerah dicht tegen zich aangedrukt hield. 'Breng me naar je ouders,' bracht hij er plots kil uit. 'Breng me naar je ouders, of ze gaat eraan.' Siegrain legde een mes tegen de keel van Kerah aan, die slikte. Haar blik gleed onwillekeurig opzij naar Elise. 'En dit is waarom ik ijsmagiërs haat, en dus ook jouw vriendje!' siste ze haar toe.
Kitsu keek gedurende een lange tijd naar Siegrain, voor haar gezicht betrok en ze haar blik van hem afwendde en naar Elise bekeek. 'Gaat dit over Nuki?' vroeg ze hem zonder opnieuw oogcontact te maken. Siegrain hield haar scherp in de gaten, maar ze leek niet te beseffen dat Kerah onder de kapmantel zat. Daarom knikte hij. 'Ja, ik heb nieuws doorgekregen.' zei hij zacht. Kitsu keek plots opzij naar Siegrain. 'Wat dan?' vroeg ze behoedzaam, maar toch verloor ze Elise niet uit het oog. 'Nuki leeft nog.' zei Siegrain met een vriendelijke glimlach. Kerah's maag keerde zich om toen ze Siegrain zag. Zo had hij ook ooit naar haar gelachen, maar dat was allemaal nep geweest. Daarna dwaalde haar blik af naar Elise. 'Kitsu is -,' begon ze, maar ze was nooit in staat haar zin af te maken. Voor ze het besefte trof een reusachtige ijshamer haar in de maag, en ze hapte naar adem. Siegrain spande zijn spieren op toen Kerah achteruit vloog, en de kapmantel van haar af werd geworpen. Kitsu, die de hamer in haar handen had gehouden, liet deze nu verdwijnen. 'Wie is dat?' vroeg ze scherp, vlak voor haar ogen zich vernauwden. 'Is dit weer zo iemand die beweert dat ze Nuki is?' De blik in haar ogen was abrupt kil geworden. Kerah krulde zich op en begon luidkeels te hoesten. 'Temeeee!' siste ze terwijl ze zich vergeefs overeind probeerde te drukken. De handboeien om haar polsen weerhielden haar daar echter van. Toch slaagde ze er in overeind te gaan zitten. 'Is dat hoe je bezoekers tegenwoordig begroet?' snauwde ze Kitsu toe. Siegrain stapte opzij, naar Kerah toe, en gooide zijn vuist in haar toch al gekwetste maag, voor hij haar overeind trok. Kitsu keek ondertussen met grote ogen toe. 'Die reactie...' mompelde ze, vlak voor ze Kerah nauwkeuriger bestudeerde. Siegrain grimaste terwijl hij Kerah dicht tegen zich aangedrukt hield. 'Breng me naar je ouders,' bracht hij er plots kil uit. 'Breng me naar je ouders, of ze gaat eraan.' Siegrain legde een mes tegen de keel van Kerah aan, die slikte. Haar blik gleed onwillekeurig opzij naar Elise. 'En dit is waarom ik ijsmagiërs haat, en dus ook jouw vriendje!' siste ze haar toe.
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Elise
De doordringende blik van Kitsu werkte haar op haar zenuwen en ze was blij toen Kerah iets tegen haar zei, want op dit moment was alle afleiding welkom. Voor ze echter het einde van haar zin kon horen, vloog ze achteruit. Het kostte Elise een paar tellen om te beseffen wat er zojuist gebeurd was, maar meteen daarna snelde ze naar Kerah toe. Voor ze echter iets kon zeggen of doen, had Siegrain haar opgetild en ze verstijfde. 'Laat haar met rust,' zei ze toen ze het mes tegen Kerah's keel zag liggen, al wist ze dat hij niet naar haar zou luisteren. Waarom zou hij?
Bij het horen van Kerah's woorden verscheen er onwillekeurig een geërgerde bik in haar ogen. 'Gray lijkt in niets op dat-,' begon ze, maar kapte haar zin af toen het tot haar doordrong dat "dat" gewoon mee kon luisteren. 'Het is alleen maar heel erg dom en kortzichtig om andere mensen te beoordelen op grond van de magie die ze gebruiken,' beet ze Kerah toe, waarna het tot haar doordrong dat zij precies hetzelfde had gedaan.
De doordringende blik van Kitsu werkte haar op haar zenuwen en ze was blij toen Kerah iets tegen haar zei, want op dit moment was alle afleiding welkom. Voor ze echter het einde van haar zin kon horen, vloog ze achteruit. Het kostte Elise een paar tellen om te beseffen wat er zojuist gebeurd was, maar meteen daarna snelde ze naar Kerah toe. Voor ze echter iets kon zeggen of doen, had Siegrain haar opgetild en ze verstijfde. 'Laat haar met rust,' zei ze toen ze het mes tegen Kerah's keel zag liggen, al wist ze dat hij niet naar haar zou luisteren. Waarom zou hij?
Bij het horen van Kerah's woorden verscheen er onwillekeurig een geërgerde bik in haar ogen. 'Gray lijkt in niets op dat-,' begon ze, maar kapte haar zin af toen het tot haar doordrong dat "dat" gewoon mee kon luisteren. 'Het is alleen maar heel erg dom en kortzichtig om andere mensen te beoordelen op grond van de magie die ze gebruiken,' beet ze Kerah toe, waarna het tot haar doordrong dat zij precies hetzelfde had gedaan.
People holding grudges should be holding hands.
-
xFairytale
- Diamanten lid
- Berichten: 12177
- Lid geworden op: 29 mei 2010, 08:18
Kerah
'Jij was diegene die me een zwerver noemde toen je me voor het eerst zag!' snauwde ze Elise vinnig toe, maar hield zich stil toen ze het mes in haar keel voelde snijden. 'Jij en die Gray van je hadden beide het idee van me dat ik uit een of ander gekkenhuis was ontsnapt.' zei ze hees, voor ze haar blik afwendde. 'Was het maar zo.' kreunde ze. 'Beter dan deze gevangenis.' voegde ze er zachter aan toe. Haar maag keerde zich om bij de herinneringen en ze sloot haar ogen gekweld. Siegrain trok Kerah dichter tegen zich aan, de woorden van Elise totaal negerend. Kitsu keek verwonderd toe, voor haar blik zachter en beheerster werd. 'Nuki,' fluisterde ze zacht. 'Je bent terug.' Een zwakke glimlach vormde zich om haar lippen. Kerah grimaste toen ze opkeek naar haar zus. 'Nuki is dood,' zei ze enkel. 'Mijn naam is Kerah, de leerling van Salamander, een fire dragon slayer.' sprak ze trots. Siegrain lachte gedempt. 'Salamander, hm?' vroeg hij. 'Je bent nog steeds hetzelfde als jaren geleden, Nuki. Je bent niet veranderd.' Hij sprak de woorden uit met leedvermaak. Kerah sloeg haar blik neer. 'Je kent me niet.' siste ze. 'Niemand hier kent me. De enige mensen die me kennen zijn West en... Xander.' Die laatste naam sprak ze moeizaam uit. Had hij haar echt in de steek gelaten, ook al wist hij dat haar vrees naar Siegrain torenhoog was. Kitsu observeerde het tweetal vluchtig voor haar blik opzij gleed. Een van de vosjes, het vrouwelijke, zachte vosje, liep naar Elise toe en drukte haar neus tegen haar been. 'Je bent een watermagiër?' vroeg ze nieuwsgierig aan Elise, voor ze knikte naar het vosje. 'Ze mag je, dus dat wil zeggen dat je een watermagiër bent.' Ze bekeek Elise geïnteresseerd. Siegrains blik werd koud. 'Breng me naar je ouders.' herhaalde hij.
'Jij was diegene die me een zwerver noemde toen je me voor het eerst zag!' snauwde ze Elise vinnig toe, maar hield zich stil toen ze het mes in haar keel voelde snijden. 'Jij en die Gray van je hadden beide het idee van me dat ik uit een of ander gekkenhuis was ontsnapt.' zei ze hees, voor ze haar blik afwendde. 'Was het maar zo.' kreunde ze. 'Beter dan deze gevangenis.' voegde ze er zachter aan toe. Haar maag keerde zich om bij de herinneringen en ze sloot haar ogen gekweld. Siegrain trok Kerah dichter tegen zich aan, de woorden van Elise totaal negerend. Kitsu keek verwonderd toe, voor haar blik zachter en beheerster werd. 'Nuki,' fluisterde ze zacht. 'Je bent terug.' Een zwakke glimlach vormde zich om haar lippen. Kerah grimaste toen ze opkeek naar haar zus. 'Nuki is dood,' zei ze enkel. 'Mijn naam is Kerah, de leerling van Salamander, een fire dragon slayer.' sprak ze trots. Siegrain lachte gedempt. 'Salamander, hm?' vroeg hij. 'Je bent nog steeds hetzelfde als jaren geleden, Nuki. Je bent niet veranderd.' Hij sprak de woorden uit met leedvermaak. Kerah sloeg haar blik neer. 'Je kent me niet.' siste ze. 'Niemand hier kent me. De enige mensen die me kennen zijn West en... Xander.' Die laatste naam sprak ze moeizaam uit. Had hij haar echt in de steek gelaten, ook al wist hij dat haar vrees naar Siegrain torenhoog was. Kitsu observeerde het tweetal vluchtig voor haar blik opzij gleed. Een van de vosjes, het vrouwelijke, zachte vosje, liep naar Elise toe en drukte haar neus tegen haar been. 'Je bent een watermagiër?' vroeg ze nieuwsgierig aan Elise, voor ze knikte naar het vosje. 'Ze mag je, dus dat wil zeggen dat je een watermagiër bent.' Ze bekeek Elise geïnteresseerd. Siegrains blik werd koud. 'Breng me naar je ouders.' herhaalde hij.
-
xHolyPoepiesaus
- Diamanten lid
- Berichten: 12078
- Lid geworden op: 06 mei 2010, 13:06
Elise
Ze perste haar lippen op elkaar toen ze Kerah's woorden hoorde. 'Maar dat was niet serieus,' zei ze koppig. Ze wilde haar armen over elkaar slaan om haar woorden kracht bij te zetten, maar bedacht zich toen de stekende pijn van haar pols weer tot haar doordrong. Ze wendde haar blik van Kerah af, vooral omdat ze niet wilde zien hoe Siegrain het mes tegen haar keel gedrukt hield en ze haalde diep adem. Toen ze hoorde hoe haar stem even stokte voor ze Xander's naam uitsprak, verscheen er een wat verbaasde uitdrukking op haar gezicht. Ze wilde Kerah vertellen dat zelfs de grootste idioot kon zien dat die jongen van haar hield, maar niet hier. Niet als Siegrain mee kon luisteren. Ze keek afgeleid naar beneden toen ze iets tegen haar been voelde duwen. Bij het zien van het vosje wilde ze het in een reflex van zich af schoppen, maar ze wist zich niet op tijd in te houden. Haar blik gleed kort naar Kitsu voor ze haar aandacht weer op het vosje richtte. 'Ja,' zei ze, met een lichte trilling in haar stem. Vervolgens duwde ze het vosje voorzichtig van zich af en keek ze weer op. 'Doe gewoon wat hij zegt,' zei ze hees tegen Kitsu. Het was belachelijk, maar ze maakte zich zorgen over Kerah.
Ze perste haar lippen op elkaar toen ze Kerah's woorden hoorde. 'Maar dat was niet serieus,' zei ze koppig. Ze wilde haar armen over elkaar slaan om haar woorden kracht bij te zetten, maar bedacht zich toen de stekende pijn van haar pols weer tot haar doordrong. Ze wendde haar blik van Kerah af, vooral omdat ze niet wilde zien hoe Siegrain het mes tegen haar keel gedrukt hield en ze haalde diep adem. Toen ze hoorde hoe haar stem even stokte voor ze Xander's naam uitsprak, verscheen er een wat verbaasde uitdrukking op haar gezicht. Ze wilde Kerah vertellen dat zelfs de grootste idioot kon zien dat die jongen van haar hield, maar niet hier. Niet als Siegrain mee kon luisteren. Ze keek afgeleid naar beneden toen ze iets tegen haar been voelde duwen. Bij het zien van het vosje wilde ze het in een reflex van zich af schoppen, maar ze wist zich niet op tijd in te houden. Haar blik gleed kort naar Kitsu voor ze haar aandacht weer op het vosje richtte. 'Ja,' zei ze, met een lichte trilling in haar stem. Vervolgens duwde ze het vosje voorzichtig van zich af en keek ze weer op. 'Doe gewoon wat hij zegt,' zei ze hees tegen Kitsu. Het was belachelijk, maar ze maakte zich zorgen over Kerah.
People holding grudges should be holding hands.