Dus, enjoy
-------------------------------------------------------------------------------------
Haar asblonde haren vielen in grote krullen langs haar bleke gezicht. Ze was klein. Kleiner dan de meesten van haar soort in ieder geval. Ze liep op haar blote voeten over het dichte bladerdek, dat de bomen van het bos gecreërd hadden. De wind liet de olijfgroene jurk om haar lichaam wapperen en haar haren op en neer deinzen. Haar ogen waren mosgroen gekleurd en keken alert om zich heen. Ze wist dat ze zich op gevaarlijk gebied begaf en ze moest opletten dat de tijdelijke rust van deze plek haar niet van dat feit afleidde. Het gefluit van de vogels hielp haar toch nog wat te ontspannen, ook al spookte datgene wat haar vandaag te doen stond constant door haar hoofd.
Zijn haren waren zwart, net zo zwart als de mantel die hij om zijn lichaam geslagen had. Zijn ogen stonden somber. Iedere dag opnieuw vroeg hij zichzelf hoe het zover had kunnen komen, hoe het hem gelukt was zichzelf zo diep in problemen te graven. Het was niet in woorden te beschrijven hoezeer hij dit haatte. Ironisch genoeg zou hij vandaag iemand anders in precies dezelfde shit trekken. Shit. Dat was het enige woord dat paste. Shit was ook wat hij tegen zichzelf wilde zeggen. Shit dat hij dit gedaan had en shit dat hij dit ging doen. Hij schudde zijn lange lokken uit zijn gezicht en kwam tot stilstand. Terwijl hij zichzelf zo in gedachten had zitten vervloeken, was hij in het bos aangekomen, op de afgesproken plek. Hij bevond zich precies in het midden van een grote cirkel die vrij was van bomen en gevallen bladeren. De takken van bomen die naar binnen hingen hadden als enige nog groengekleurde bladeren. Ook het gras hier groeide koppig door, ondanks het feit dat het herfst was, bijna winter zelfs. Tussen het hoge gras piepten hier en daar warmgele boterbloempjes op. Dit, dat wilde zeggen al het groen tijdens deze tijd van het jaar, was dan ook de reden dat deze plek de cirkel van leven genoemd werd door iedereen die ervan wist. Net toen hij zijn omgeving goed had bekeken verscheen ze aan de andere kant tussen de bomen. De groene jurk die de aandacht op haar net zulke groene ogen gaf, liet haar lijken op iemand die hier haar hele leven door had gebracht. Net een elfje. Ze maakte geen aanstalten naar hem toe te lopen. Ze bleef doodstil staan en keek hem aan met die groene ogen. In gedachten slaakte hij een zucht en hij liep op haar af. Ze leek even te aarzelen, maar toen liep ze ook naar hem toe. Ze bleven ergens aan de rand van de cirkel voor elkaar staan. 'Jij bent Amelis' Stelde hij vast. Ze knikte als bevestiging. 'Jij bent-' Begon ze en keek hem vervolgens vragend aan 'Damon' Maakte hij haar zin af. 'Damon' Herhaalde ze, waarbij ze haar hoofd schuin hield en voor zich uitkeek, alsof ze zijn naam stond te proeven. Het was een absurde beschrijving, maar dat was waar het hem aan deed denken. Proeven. Op dat moment keek ze hem weer aan, recht in zijn ogen. Het was alsof ze hem commandeerde zich schuldig te voelen om wat hij haar aan ging doen. Alsof ze wist wat er met haar zou gebeuren, maar dat kon niet.
Het spijt me, het spijt me zo ontzettend, Dacht ze terwijl ze nog steeds in zijn ogen keek. Hij zag er niet uit alsof hij haar kwaad zou doen. Hij zag er niet uit alsof hij iemand kwaad zou doen. Jammer genoeg wist ze dat dit niet meer dan bedrog was. Toch leek hij haar aardig. Hij zag eruit als het type jongen dat voornamelijk zweeg en altijd maar in gedachten verzonken voor zich uitkeek. Precies wat ze graag had. Precies zoals haar. 'Ik zoek iemand' Zei ze met zo'n rust in haar stem dat ze zichzelf verraste. Damon knikte. 'Je kan ernaar vragen als we binnen zijn' Zei hij op dezelfde toon en draaide zich om om weg te lopen. 'Hij staat bekend als Demetri' Bij het horen van die zin keek hij geschrokken om en zette een stap naar haar toe. Er was iets veranderd in zijn blik. 'Hoe ben je aan die naam gekomen?' Vroeg hij met opeen geklemde kaken. Er was ook iets veranderd aan zijn stem. Hij was donker geworden. Zwart. 'Gewoon' Zei Amelis, maar haar trillende stem verraadde haar. 'HOE?' Bulderde hij en dook op haar af. Ze had niet gezien wanneer hij het getrokken had, maar toen zijn hand haar keel had bereikt had hij een glimmende dolk in zijn handen. Ze deinsde in een reflex achteruit, waardoor ze met haar rug tegen een boom kwam te staan. Hij keek haar met een vertrokken gezicht aan en ze voelde het koude lemmet tegen haar hals drukken.
Wat wist ze allemaal al? Nog belangrijker, hoe was ze het te weten gekomen? Verdomme, hij wilde haar helemaal niet vermoorden, maar na wat ze gezegd had kon hij niet anders. 'Hoe kom je aan die naam?' Vroeg hij opnieuw. Ze trilde en drukte zich nog iets dichter tegen de boom, weg van het mes. 'H-het was een o-opdracht' Stotterde ze. Ze praatte verder bij het zien van zijn ogen. 'Ik moest Demetri zoeken, ze hebben me alleen een naam gegeven' Zei ze met een angstige blik in haar ogen. 'Dan heb je je opdracht goed uitgevoerd, want hij staat hier recht voor je.' Snoof hij, terwijl hij het mes nog iets dichter tegen haar keel drukte. Ze verraste hem. In plaats van dat ze begon te smeken haar te laten leven, begon ze voorzichtig te glimlachen. 'Een valse naam, hmm?' Vroeg ze. Hij gaf geen antwoord, dat was toch niet nodig. 'Daar had ik op kunnen komen' Ze sloot kort haar ogen en haar glimlach werd nog iets groter. Zonder waarschuwing begon er een hevige wind te waaien, die zijn mantel deed klapperen.
Hij deinsde geschrokken achteruit toen er een witte waas over de ogen van Amelis trok en ze haar gezicht omhoog, naar de lucht richtte. Donkere wolken pakten zich samen en hulden de cirkel van leven in donkere schaduwen. Het duurde niet lang voor een onheilspellend gerommel klonk en Demetri's nekharen recht overeind gingen staan. Waar was ze mee bezig? Hij klemde zijn handen steviger om de dolk en zette zich schrap. Hij was er zeker van dat het niet bij alleen wat onweer zou blijven. De hemel werd kort verlicht door een bliksemschicht en hij knipperde even met zijn ogen. 'Hou op!' Riep hij fel. Het was niet erg verbazingwekkend dat ze zijn loze poging haar te stoppen negeerde. 'Of anders?' Vroeg ze, kalm. Demetri klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar en keek toe hoe ze langzaam naar voren liep. Dat wilde zeggen, naar hem toe. 'Ga weg!' Ze schudde haar hoofd, met nog steeds dezelfde glimlach op haar gezicht geplakt. 'Zoals ik al zei, ik heb een opdracht' Zei ze. 'Zoek Demetri en schakel hem uit' Zijn adem stokte en hij zette een kleine pas achteruit. Shit. Hij herstelde zich en klemde zijn kaken op elkaar. Het was duidelijk dat ze serieus was over de opdracht die ze had gekregen, van wie dat ook mocht zijn, dus zou hij zelf ook met zwaarder moeten geschut komen. Als hij wilde blijven leven tenminste.
Heel even had ze het gevoel dat ze deze hele situatie in de hand had. Demetri leek immers alleen maar bang en van zijn stuk gebracht. Heel even maar, want toen begon er iets te knetteren. Niet het soort geknetter dat bij een knus kampvuur hoorde, dit klonk veel ... agressiever. Amelis' blik gleed over Demetri's lichaam en bleef hangen bij zijn handen. Blauwe flitsen kropen over zijn armen. Nee, geen flitsen, elektriciteit. Eliktriciteit danste over zijn handen en onderarmen en zijn handpalmen waren op haar gericht. Ze deinsde instinctief achteruit en kruiste haar armen beschermend voor haar hoofd, maar ze reageerde te laat. Een felle pijnscheut deed haar op haar knieën vallen en er ontsnapte een geschrokken gil uit haar mond. Toen ze weer opkeek had hij een verbeten trek op zijn gezicht. Ze klemde haar kaken op elkaar en kwam weer overeind. Hoewel de elektriciteitsschok wel zeer had gedaan, had hij geen schade achter gelaten. Ze zag hoe Demetri iedere beweging die ze maakte nauwlettend volgde met haar ogen.
