Black as the Night

[xFairytale]

Oehh - ik vind Cecilia cool ^^
Verder gaan? [Aa]

[Virtuxa]

Terug in zijn kleine cel dacht Night na over wat hem was verteld. Had hij nog een keuze? Hij was woedend. Hij voelde zich vernederd en gedwongen tot iets wat hoogstwaarschijnlijk zijn dood zou worden. het kristal? For fûcks sake!
Hij leunde met zijn rug tegen de met algen en mos bedekte muur en sloot zijn ogen. Het opdrogend ebloed op zijn gezicht voelde naar en zijn hele lichaam deed zeer, maar hij schonk er eigenlijk weinig aandacht aan. Hij had belangrijkere dingen aan zijn hoofd.

Jason reed haastig zijn motor uit de garage. Hij sprong erop en gaf gas. Brullend schoot het enorme ding weg. Hij had geen helm op, of andere bescherming. In zijn haast niet aan gedacht. Hij ontweek ternauwernood een ouder echtpaar. "Sorry!" brulde hij niet-gemeend over zijn schouder. Hij scheurde de smalle straten van de slums door. Hij moest vlakbij zijn. Waarom deed hij dit in godsnaam voor een dief die hij niet eens kende? Hij schudde zijn hoofd. Hij moest wel gek zijn. Een klein lachje speeld eom zijn lippen. Dat laatste klopte wel. Hij parkeerde zijn motor en beveiligde hem. Dat hield in; hij zette er stroom op. Altijd leuk als mensen zijn juweeltje probeerden te stelen. Hij haastte zich het smalle netwerk van straatjes door. Vlakbij de oude kerk was het, hij had de kaart nog goed in zijn hoofd.

Cecilia liep het kasteel uit. Een soldaat floot naar haar. Ze fronste geïrriteerd en liep door. Een assassin vermoorden.. Zou niet al te moeilijk moeten zijn. Zolang dat joch geen stomme dingen deed, tenminste.
Ze sloeg haar cape dicht om zich heen en slenterde de stad in. het wemelde van de verkopers, en aangezien het midden op de dag was, ook van de mensen.
Een jongen van een jaar of veertien probeerde haar zakken te rollen. Ze liet hem geschokt met een gebroken hand achter. Dieven. waarom liet ze zich er ook maar weer mee in?

Learah Springrain had Molly, een jong weesje, toegestopt toen ze een motor hoorde. Voorzichtig stond ze op; ze wilde het zieke meisje niet ongerust maken. Langzaam liep ze naar het raam, en behoedzaam opende ze het gordijn een stukje. Een jongen met spierwit haar stond nerveus voor de deur. Hij keek op en wierp haar een ongemakkelijker glimlach toe. Snel liep Learah naar beneden. Ze opende de deur een stukje.
"Luister! Laat me erin. Ik kom vanwege Night.. ik-"
"Night? Waar is hij?" snel deed ze de deur verder open. De jongen stapte ongemakkelijk aar binnen.
"Luister, tot voorkort wistik net zoveel als jij.. Mijn vader.. ik vond.. Jullie zijn in gevaar!" Hij wist dat hij onbegrijpelijk overkwam. Het meisje gebaarde hem mee te komen.
Toen hij zat keek Learah hem achterdochtig aan. "wat is er toch aan de hand?" vroeg ze ongerust.
"Mijn vader is Generaal Frickety," begon Jason. "Via zijn spullen ben ik erachter gekomen, dat de keizer Night, wie hij ook is, heeft aangesteld om het kristal te stelen. Als hij weigert, worden jullie..." hij zweeg, maar Learah kon wel raden wat voor dingen hen dan te wachten stonden. Ze slikte. "Wat moet ik doen?" vroeg ze toen, vast beraden.

[Virtuxa]

Zijn celdeur ging voor de vijfde keer die nacht open. Weer een andere bewaker. Night keek op. Het was geen bewaker, maar een jongen van zijn leeftijd. Hij was moeilijk te zien; Nights linkeroog zat dicht en hij was licht in zijn hoofd.
"Je laatste kans jongen, vertel hoe je het hebt gedaan."
Dachten ze echt nog steeds dat hij een verrader was.
Snelle, zware voetstappen.
"Laat hem met rust!" bulderde een stem. Die generaal weer?
Night werkte zch op, nieuwschierig.
De deur sloeg weer dicht. Mensen vloekten en ruzieden, maar hij merkte het niet echt.
Hij begon te beseffen hoe gevaarlijk zijn positie was. HIj dwong zichzelf wakker te blijven en dacht na.
Hij ging het gewoon doen; halverwege kon hij altijd nog vluchten. Toch?
Hij glimlachtte. Hij was niet voor niets d ejongste, en best dief in de stad; dit moest geen probleem zijn voor hem.

Alexis zat op een stenen bankje voor de sportschool. Eindelijk hadden ze haar even met rust gelaten. Ze slikte. Ze moest hem doden. Mooi niet dat ze dat ging doen.
Ze stond op. Nou ja, eerst die vent maar eens zien te vinden, dacht ze, wel zo praktisch. Ze rekte zich uit en trok haar mantel strak om zich heen. Waar kon iemand zijn die in dienst was van de keizer? Wat een anticlimax.

Zijn tweede audiëntie met de keizer was aanzienlijk plezieriger, vond Night. Deze keer werd hij in elk geval niet vastgebonden. Hij wierp de keizer een hoohartige blik toe, boog en ging in de voor hem bestemde stoel zitten.
"Je kent je opdracht. Ik wilde je echter het volgende zeggen: Morgen laten we je gaan; dan kan je beginnen, maar weet dat je in de gaten word gehouden en wat er gebeurt als j me teleurstelt."
Night kon hem niet aankijken; bang dat zijn woede dan d eoverhand zou krijgen. Hij balde zijn vuisten, zo hard at zebleek werden. Hij haalde diep adem en knikte.
"breng hem weer weg," zei de keizer achteloos.

Het was volle maan. Cecilia vond dat een prettig idee. Ze slenterde door de cellenblokken van de keizer; niemand die haar een strobreed in de weg lag. Ze stopte bij de cel waar een magere, maar pezige jongen lag te slapen. Dus dit was hem. Hem moest ze beschermen. Hij zag eruit alsof hij slim en sterk genoeg was om zichzelf te redden. Als je dat blauwe oog niet meetelde. Ze glimlachtte en voelde aan de bobbel onde rhaar cape, waar enkele messen schuilgingen.

[Mysterique]

Noo niet zo snel
Zoveel tijd heb ik niet om te lezen

[xHolyPoepiesaus]

Je verhaal is zowieso al cool, maar het wordt nog leuker als je het kan gebruiken om natuurkunde uit te stellen (a)

[Virtuxa]

Alexis rende door de poorten van de oprijlaan van het kasteel. Een beetje rondvragen had wonderen gedaan. Ze vloekte. Hoogverraad? Ze begreep er hoe langer hoe minder van. Haar mantel zat ontzettend in de weg, maar het kon niet anders; haar identiteit mocht niet opgemerkt worden. En ze moest snel zijn. Ergens vermoedde ze vanaf het begin al dat Dorothy haar niet vertrouwde. Niet volledig in elk geval. Wat als er een tweede assassin achter Night aan gestuurd werd? Een die wellicht eerder was dan zij? Ze vloekte hardop.
"Hé! Jij daar!" ze rende een bewaker straal voorbij.
Hoe lang was die oprijlaan wel niet?!

Learah wist dat ze veilig zat. Jason had geen betere verblijfplaats kunnen kiezen. Ze keek naar Molly, die diep sliep, en liep naar de 'binnenplaats' waar al deze ondergrondse gangen op uitkwamen. Maanlicht bescheen de grote collection standbeelden van de goden. Ze liet zich op haar knieën vallen en bad.
Waarom wist ze eigenlijk niet, of waarvoor; ze had gewoon steun nodig, en juist degene die die steund altijd vormde was nu weg en zat zonder twijfel dik in de problemen. Een traan gleed over haar wang. Normaal zou ze mischien zelfs gevloekt hebben. Deze plek was daar echter te heilig voor. Ze stond op. Haar lange, roze jurk was nat op de plekken van haar knieën van het gras.

Jason leunde tegen de muur van een klein, leegstaand winkeltje in de slums en dacht na. Hoe kon zijn vader zo stom zijn hieraan mee te werken? Het kristal! Hij moest iets doen, en in zijn hoofd begon zich langzaam een plan te rijpen. Een plan dat levens kon kosten, maar ook zeker levens zou redden.
In de verte kwam een groepje jongens aan lopen; een van de vele straatbendes hier. Natuurlijk kwamen ze recht op hem af; zo ging het hier nou altijd; was je alleen op straat, en hoorde je hier niet, kon je eigenlijk zonder uitzondering op oponthoud rekenen. Jason zuchtte diep; wisten ze nou nooit van ophouden? Hij trok rustig zijn gunblade, en inspecteerde het alsof er niets aan de hand was. De groep kwam niet dichterbij. verrassing; als de vijand plotseling een stuk sterker leek waren ze niet zo dapper meer. Zwijgend deed jason zijn motor op slot, en reed weg. Hij hield niet zo van vechten, maar hij kon het wel. Hij kon goed met zijn wapen omgaan, hij hield er alleen niet van om dat ook daadwerkelijk te doen.

Voor Cecilia was doden echter heel wat gemakkelijker. Zij kwam regelmatig naar de slums opzoek naar afleiding, maar gek genoeg viel niemand haar de laatste tijd daar nog lastig. Hoe zou dat toch komen?
Nu was ze hier niet voor een goed gevecht. Nee, ze wilde de assassins opdrachtgevers spreken. Vóór ze die dief vrijlieten.
De sportschool nietwaar? Kon niet moeilijk zijn. Ze streek haar pikzwarte haar uit haar ogen, hoewel dat volslagen zinloos was. En ze zag er toch wel doorheen.
De sportschool was ronduit lelijk, was het eerste wat er bij haar opkwam. En als dat nog nit zo was geweest toen hij nog in gbruik was waar hij voor ontworpen was, dan was hij dat door verval nu wel, maar Cecilia had zo het idee dat dit gebouw nooit moeders mooiste was geweest.
Ze liep naarbinnen.

Learah ging weer naar binnen, ze had het idee dat zij en de kleintjes elkaar vanaf nu echt nodig zouden hebben.

Het was vroeg. Erg vroeg, ook al had Night een enkel besef van tijd meer. Hij stond op het binnenplein van het kasteel, te knipperen tegen het ochtendlicht, na de duisternis van zijn gevangenschap.
HIj was goed bewapend, daar had hij geen klagen over. Hij vroeg zich af of hij mischien Learah eerst in veiligheid kon brengen.. Een opmerking van de keizer schoot door hem heen; als hij ook maar een stap in de richting van de slums zou doen..
Goed dan, het kristal.. Waar moest hij in godsnaam beginnen? Hij wist ongeveer hoe de omgeving daar eruitzag; een enorm fort met meer bewaking dan de gemiddelde politicus wanneer die een bezoek bracht aan de slums. Waar wist hij dan weer niet.

[xFairytale]

Ik benijd je om je schrijfstijl T.T
Anyway; het is een leuk verhaal.
Verder gaan ;D

[Virtuxa]

Tnx ^^

Ze zag hem van ver al staan; donkere kleding, bijna zwart haar, magere, maar pezige bouw van een slumbewoner. Dat moest hem zijn. Alexis bleef op afstand en vroeg zich af wat hij ging doen. Ze was zo dichtbij; ze kon hem zo doden. Waarom deed ze het dan niet? Dit was niet het juiste moment, hield ze zich voor.
Hij kwam in beweging. Onzeker, maar duidelijk op weg naar iets. Van een afstandje volgde Alexis hem. Wat ging hij doen?
Hij was op weg naar de stadspoorten.

De genraal had Night verteld dat er een man was, een dag reizen vanaf de stad, die hem verder kon helpen. Meer niet. Lecix, was de naam. Hadden ze niet even iets méér informatie kunnen geven?
Night huurde een paard bij de stallen met geld dat hij meegekregen had. Normaal zou hij gewoon een paard hebben gestolen -en ermee weg zijn gekomen - maar dat leek hem nu geen goed idee; hij had het gevoel dat hij gevolgd werd, al wist hij niet door wie.

Langzaam reed hij op een donkerbruine merrie langs de weg die van de stad wegleidde. Er kwam iemand naast hem rijden. Het was een meisje van zijn leeftijd met een donkerbruine mantel om zich heen. Ze glimlachte. "Ehm.. haj.." ze leek nerveus. "Ik ben.. Adaria"
Night had zijn twijfels of dat haar echte naam was.
"Night. Mag ik vragen waarom je naast me rijd?" vroeg hij bot; hij was nerveus, en voede zich rotter dan ooit; hij had geen boodschap aan etiquette.
"Nou.. Ik moet dus een eind uit de buurt van de stad zijn, maar.. Nou ja, als vrouw alleen reizen is.. Nou ja," ze sloeg haar ogen neer en bloosde.

Alexis voelde haar wangen rood worden; ze wist niet dat ze zo kon liegen.
"Hmm.. ok dan, zolang je maar niet in de weg zit." bromde hij. Opluchting. Alexis glimlachte. "dank je" zei ze. Ze voelde zich misselijk worden; hoe meer ze met hem praatte, hoe meer ze zich innerlijk verzette tegen haar taak. Ze keek hem van opzij aan. Hij zag het niet. Afgezien van dat blauwe oog en het opgedroogde bloed op zijn gezicht, was hij knap. Hij kwam erg alert over. Moest natuurlijk ook wel.
"Waarom.. Waarom ga jij eigenlijk te paard?" vroeg ze. De meesten gebruikten liever motoren en dergelijken.
Echter, paardrijden was d elaatste jaren wel weer toegenomen; vooral sinds het haast onmogelijk was voor velen om nog aan goede brandstof te komen. Ook de productie bloedde langzaam dood; bijna alle ijzer was in de bouw van steden gestoken, en veel fabrieken waren inmiddels failliet.

Cecilia besloot nog even te wachten; ze zou hen later wel volgen. Het mocht ook niet teveel opvallen. Ze had gehoord dan ze op weg waren naar Lecix. Ze was benieuw of die oude sukkel haar nog kende.

[Virtuxa]

"Hij is de stad uit."
Jason was hen weer op komen zoeken. Learah slikte.
"Weet hij dat ik en de kinderen.."
Jason knikte. "Ja, ik heb het hem verteld."
Learah haalde opgelucht adem. Dan zou Night het kristal toch niet echt stelen? "Ik hoop dat hij vlucht.." zei ze zacht. Jason glimlachte. "Vast wel joh."
Learah keek naar de grond. Haar grote, groene ogen glinsterden. Ze slikte. Ze mocht niet huilen. Niet nu; ze moest sterk zijn.
Jason wreef even over haar schouder. "Volhouden, je kan het wel!" zei hij bemoedigend. Hij rechtte zijn rug. "Ik moet gaan. Duty calls. Ik hou je op de hoogte, goed?"
Learah keek op en knikte. "Hou ik je aan!" zei ze met een waterig glimlachje.
Ze keek nog steeds naar de deur toen Jason al lang weg was.
"Dank je," fluisterde ze.

Night slikte. Hij hoopte vurig dat het goed ging met Learah. Hij had geen kans gezien om haar te waarschuwen; wat als hij iets verkeerd deed? Ze wisten haar te vinden; de keizer had hem zelfs fijntjes de coördinaten van de sportschool verteld. Night boog zijn hoofd. Adaria had voor de rest niets meer tegen hem gezegd; zij leek zich ook niet prettig te voelen. Waarom wist hij niet, en het boeide hem ook niet echt. Hij begreep wel waarom ze niet alleen wilde reizen; ze was mooi. En tenger; van wat hij van haar gezien, dacht hij niet dat ze voldoende spieren had om te kunnen vechten.

Ze was volledig in het zwart, ondanks de warme dag. De zon brandde ongenadig op haar kap. Cecilia vloekte inwendig. De slanke zwarte hengst waar ze op reed deed prima zijn best, dat was het niet. Meer het feit dat ze op dit tijdstip paardreed, terwijl ze nu liever aan het relaxen was. Echt, als je je missie haalt, en nog niet dood bent, maak ik je persoonlijk af Night, dacht ze geïrriteerd.

Genraal Frickety liet zich tegen de muur van zijn kantoortje in elkaar zakken. Dit kon niet waar zijn? Zijn zoon was duidelijk iets van plan; op het document Night stond in zwarte letters; 'Dit laat ik niet gebeuren. Jason.'
Wat bedoelde hij? Wat ging hij doen? Frickety besefte toen as, hoe slcht hij zijn zoon eigenlijk kende; hij was hele dagen op het fort en had zelden tijd voor Jason. Hij had geen idee wat zijn zoon voor ideeën kon hebben.
Hij probeerde de opborrelende wanhoop te onderdrukken. En het gevoel van falen als vader. Als generaal. Als.. hij had gewoon gefaald; hij had zich hier sowieso nooit mee in moeten laten. Hij sloeg gefrustreerd met zijn vuist op de grond.

Alexis keek naar de lucht. Het begon al te schemeren. Ze besloot het van Night af te laten hangen waar ze gingen overnachten; ze wilde zijn vertrouwen winnen door over te komen als een hulpeloos meisje. Wat waarschijnlijk nog veel moeite ging kosten.
De bossage langs de weg ritselde. Een groep jongens sprong tevoorschijn. Alexis herkende ze. En zij haar.
"Hé! Jij ben toch die chick die eerder.." zei een veraasd. Alexis wilde haar mond opendoen, maar Night stnd al naast zijn paard en liep naar d ejongens toe.
"Move it," snauwde hij hees. Een paar lachtten hem spottend uit.
Night raapte een lange, stevige stok op, en raakte een van de jongens drie keer; een keer opzijn hoofd, een keer tegenzijn schenen, en een derde keer vol in zijn maag. de jongen klapte dubbel. Een twee viel Night van achteren aan. Hij ramde het stuk hout hard achteruit, draaide zich om, en trof een derde bendelid vol in zijn gezicht. Bloed spoot uit zijn neus, en om zijn kleding schoon te houden, sprong Night vlug achteruit. e rest van d egroep week achteruit, en Night klom weer op zijn rijdier. "Zoals ik al zei; move it." zei hij, e hij spoorde de merrie aan.
Bedeesd volgde Alexis.

Jason had tegen het meisje gelogen. Het was beter zo; Night hoefde het nog niet te weten, dat ze veilig was, en zij moest zich niet al te ongerust maken, dan zou ze alleen maar stomme dingen doen. Jason was verbaasd; hij had verwacht zich rotter over zijn bedrog te voelen, maar het viel hem alles mee.

Toen hij die avond de stad uitreed, had hij de volgende fase van zijn plan al tot in de finesses uitgedacht. Veel zou Learah niet meer van hem horen, en tegen de tijd dat ze argwaan kreeg, zou het al te laat zijn. En zou het kristal meer dan veilig zijn.

Cecilia had de motor al van ver aan horen komen. En hem herkend. Wat moest de Generaals zoon hier in godsnaam? ze vertrouwde het allerminst. Toen hij lagsreed, keek ze strak naar de grond; hij kende haar ongetwijfeld van gezicht, en iedereen wist wie ze was; hoe erg ze ook probeerden dat niet te weten. Ze hoopte dat hij niets met de diefstal te maken had; ze hield er niet van als haar details werden onthouden. Nee, daar hield ze absoluut niet van. met een grimmig gezicht spoorde ze haar paard aan. Niet dat ze een motor in kon halen, maar als Jason op weg was naar Night en dat meisje, was snelheid niet echt belangrijk.

[xHolyPoepiesaus]

C'est vettig ^^