Black as the Night

[Virtuxa]

Proloog

Een lange jongen leunde tegen de muur. Hij bevond zich in een afgelegen steegje in de slums van de stad. Een beetje zijn standaard omgeving. Hij hoorde voetstappen. Verbaasd keek hij op; wie kwam er in godsnaam vrijwillig naar dit deel van de stad?!
"Night?" vroeg een barse stem. Twee forse mannen stonden voor hem. De man die gesproken had, had een vies sikje en vettig blond haar. Night fronste. "ja?" antwoordde hij slechts.
"Je staat onder arrest wegens hoogverraad!"
Night durfde te zweren dat hij de man er enzo achteraan hoorde mompelen. Net wat hij dacht; dit waren niet bepaald hoge functionarissen; ze waren slechts ingehuurd, om hem te overmeesteren. En, met twee tegen een zag het er naar uit dat dat ze ook zou lukken als het erop aankwam.
"En.." begon hij. "heb ik ook nog recht op juridische bijstandsverlening met betrekking op de zojuist uitgevorderde aanklacht?" vroeg hij subtiel. Hij wist dat ze hier, buiten de woorden met drie letters of minder om, niets van hadden begrepen. Een van hen greep hem bij de kraag van zijn lange, zwartleren jas. "Niet zo bijdehand" snauwde hij. Night had hier met alle liefde iets aan toegevoegd, maar gezien zijn positie, leek het hem beter om zich rustig te houden.
"Goed, goed, rustig maar, ik kom al," zei hij hees. Hij werd weer neergezet, en deed zijn best niet nerveus over te komen. Hoogverraad? Arrest?! Wat was hier in vredesnaam aan de hand? En waarom kwamen die twee ondanks hun bravoure toch enigzins.. nerveus over?

[Mysterique]

Wauw

[xFairytale]

Kyuuuu - ga verder ^-^

[Virtuxa]

Aww thanks :3

Een gesluierd meisje rende vlug over straat, op weg naar de verlaten sportschool, in het achterste deel van de slums. Ze hoorde stemmen, en versnelde; ze wist niet wie het waren, en wilde dat ook niet weten. Haar lange, cremekleurige lokken ontsnapten wat aan de sluier. Ze droeg en lang, vormeloos grijs gewaad. Niemand hoefde te weten wat ze daaronder droeg; als het goed was, wist niemand hier überhaupt van haar bestaan als Monsterhunter.
De bebouwing werd dichter. Vervalener, maar dichter. Dankbaar maakte ze gebruik van de schaduwen om zich onzichtbaar te maken.

Opeens greep iemand haar bij haar schouder en rukte haar sluier af. In een mum van tijd was ze omsingeld door een bende van vijftien jongens die er stuk voor stuk gemeen en gewetenloos uitzagen. Ze onderdrukte een grimas. Moest haar weer overkomen. Als ze nu een wapen trok, was haar dekmantel meteen verloren. Als ze vluchtte, was haar talent voor klimmen meteen ontdekt, en als ze hier zo bleef staan, was ze hoe dan ook de lul. Bijna letterlijk, waarschijnlijk.
Het kon niet anders.
Bliksemsnel draaide ze rond, met haar vuist iedereen vol op zijn gezicht rakend. Niet hard, helaas. Ze sprong weg en zette het op een lopen. Fuck, dit was niet goed; als het op een gevecht aankwam.. Ze vloekte en keek om zich heen, naar een goede vluchtroute. Die was er niet.

Een slank meisje met een knap gezicht dat schuil ging achter steil zwart haar, maar een jongensachtig figuur leunde achterover in een dure, met leer beklede stoel. tegenover haar zat de keizer. Die zich overduidelijk aan haar gebrek aan eerbied ergerde.
"Cecilia Love?" informeerde hij. Ze knikte. Ze gebruikte nooit teveel woorden.
Ik heb een opdracht voor je.

Night zat in een kleine cel, onderin het paleis van de keizer. Hij was vastgeketend aan de muur. Er zat bloed op zijn gezicht en hij was half bewusteloos. Een slot klikte. De deur van zijn ronduit ranzige verblijf ging open. Hij keek niet op. Iemand maakte de ketenen los, en bond zijn handen vast. "meekomen! Geen geintjes." snauwde een hoge, kille mannenstem. Night volgde gehoorzaam; wat kon hij anders?

Ze was ontsnapt. Het had enige moeite gekost, maar ze was weggekomen. Nu op naar de sportschool.
Eenmaal daar aangekomen ontspande ze wat. Ze opende de roestige deuren en liep langzaam naar binnen. Alles ademde vergane glorie uit; van de vloer, waar vele van de vieze tegels gebarstte of gewoon weg waren, tot de muren, waar het behand aan flarden was en het plafond, waar ook al de nodige scheuren in zaten. Tssen de vloertegels groeide flink wat onkruid en het rook er muffig.
"hallo?" Ze keek om zich heen. "Iemand? Ik ben het, Alexis!"
Er klonken haastige voetstappen. "Alexis! Alexis Burgundy, de goden zij dank dat je er bent!"
De goden? Alexis onderdrukte de neiging een wenkbrauw op te trekken. Wie in dit verlaten, stinkende hol geloofde er nog in de goden?

[xHolyPoepiesaus]

Nooo.
Laat dat eten en werken maar gewoon zitten (a)

[Mysterique]

Oehww :3

[Virtuxa]

"Alexis, je moet goed begrijpen, dat dit van het allergrootste belang is, wat we je nu gaan vertellen," zei Dorothy, een magere vrouw van midden veertig met dun, vroeggrijs haar, ernstig. Na een warm welkom, was Alexis direct naar deze oude vergaderzaal geleid. De groep die haar ontvangen had, was nerveus, maar ook opgewonden en bejegend ehaar met een zekere eerbied.
"We hebben uit betrouwbare bron vernomen, dat de keizer van plan is om het kristal te stelen."
Alexis floot. Het kristal was kort voor; het kristal der controle. Wie het had..
"beter gezecht, hij gaat het láten stelen. Wij weten wie de dief is. En jij moet deze persoon doden."
Nu hapte Alexis naar adem. "Ik.. wat?!" bracht ze uit. Ze was geen moordenaar; hoe konden ze haar dit vragen.

Cecilia Love keek verveeld uit het raam. "Wat krijg ik ervoor als ik het doe?"
"daar.. daar moeten we het nog over hebben.." stamelde de keizer geïrriteerd; in zijn eigen troonzaal bevelen krijgen.. Het was dat dit meisje levensgevaarlijk was. Anders was ze een uur geleden, toen ze zjn hoofdgeneraal beledigde al dood geweest.
Ze fronste. "Tot zover de keizerlijke voorbereiding. Ze stond op. Haar glanzende, donkere ninja-harnass weerkaatste het licht van de kroonluchters. De keizer was verbaasd over haar outfit; wat had je aan een donker armor, als het licht weerkaatste? Alsof het haar niet boeide wie haar opmerkte..

Toen ze de deur achter zich sloot, bleef de keizer in gedachten verzonken zitten. Hoe dan ook, hij moest haar, als alles achter de rug was, afmaken; ze vormde een te grote bedreiging. Een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Hij had al een plan. En dat ging ze niet leuk vinden, ookal zou het wellicht nog maanden duren voor hij het uit kon voeren.

Ruw sleepte generaal Frickety de donkerharige jongen door de gang. Waarom mocht hij het zijn soldaten niet vertellen? Dan was dat joch tenminste heel gebleven. Hij haatte deze opdracht; die jongen was hooguit achttien, waarschijnlijk nog niet eens; net zo oud ongeveer als Frickety's zoon, Jason. Hij probeerde niet te denken aan het lot dat Night te wachten stond, en beandelde hem ruw in de hoop een hekel aan hem te kunnen krijgen; hij wist niet of hij dit anders zou kunnen doen.
Night rukte zich los. De generaal draaide zich kwaad om. De jongen strompelde een paar passen naar achteren, en viel tegen de muur. Frickety greep hem beet een zette zijn tocht voort. Wat bezielde de keizer in de naam van de goden? Was deze jongen echt?

Night wist niet waarom hij überhaupt die idiote ontsnappingspoging gewaagd had. Normaal zou hij eerst zijn kansen hebben berekend. Nou ja, niet dat hij nu nog goed na kon denken, maar toch. Zware deuren gingen open en hij werd op zijn knieën gedwongen. "Buig voor de keizer idioot!" snauwde iemand. Wacht eens, de keizer? In en keer was Night bij zijn positieven. Terwijl hij boog, keek hij schichtig om zich heen.

[Virtuxa]

"Je hebt dus geen achternaam, geen familie en volgens de wet besta je niet eens?" De keizer liep langzaam om de geknielde jongen heen, die hem woedend aankeek.
"Nu iedereen weet wie je bent, Night, en dat je gearresteerd bent wegens hoogverraad besef je hopelijk dat je niet meer veilig bent hè?"
"Hoezo? Ik dacht dat iedereen een schijthekel aan u had.. hoogheid," sneerde Night."Veel tegenstanders zal ik wel niet hebben"
Een soldaat trapte hem in zijn rug. Night klapte met zijn gezicht op de koude tegels. Moeizaam kwam hij overeind. Een dun traaltje bloed liep over zijn kin, maar hij grijnsde arrogant. Het kon hem niet schelen wat ze met hem deden; die laatste opemerking was toch een voltreffer. De keizer moest zich baar moeite doen zich te beheersen. Ton glimlachtte hij.
"Maar mijn soldaten zijn erg loyaal. En ze weten waar je woont. Of beter, waar dat meisje woont, dat je als je zusje ziet."
Night trok wit weg. "Wat wil u van me.." De soldaat gromde. "Hoogheid," voegde Night er vlug aan toe.
De keizer glimlachtte mysterieus.

Zijn vader had weer eens een rotklus gekregen van de keizer; Jason kon het merken. Zijn vader was altijd humeurig en snel geïrriteerd in een dergelijke situatie.
Hij zou vandaag de hele dag in het fort zijn, en Jason zag zijn kans schoon. Hij rende naar de derde verdieping van hun villa.
Zijn vaders werkkamer was netjes en orderlijk. Jason haalde diep adem. Het was een idioot idee, dat wist hij, en als zijn vader erachter kwam, zaten ze beiden mischien wel dik in de problemen, dat wist hij ook.
Schuldgevoel bleef knagen terwijl hij de eerste la opentrok.
Bij de derde la had hij succes, een document dat overduidelijk niet voor zijn ogen bestemd was. Zijn hart bonkte in zijn keel toen hij het opende. Nerveus streek hij zijn witte haar uit zijn helblauwe ogen. Hij vloekte. Dit kon niet waar zijn. Na de laatste zin liet hij het document uit zijn op dat moment krachteloze handen vallen. Damn!
Wie was Night? En waarom was hij eerst van hoogverraad beschuldigt, en vervolgens aangesteld om et kristal te stelen?

Alexis schudde haar hoofd. "nee! Ik wil hem best tegenhouden, maar ik zal hem niet doden."
"Ehm, liefje," Dorothy klonk nu kil. "het was geen verzoek."
De stemming sloeg om.
"je móet het doen; alleen tegenhouden is niet genoeg; de keizer zal ons op het spoor komen, en jou ook en dan.."ze zweeg; Alexis begreep het al. Er zat wat in, maar toch. Een plan begon zich te vormen in haar hoofd. "Goed dan," fluisterde ze, met gebalde vuisten. "Goed, ik doe het.. Hoe heet hij?"

Cecilia had hem voorbij zien komen. Onherkenbaar, dat wel, maar hij was het; de jongen waarover de keizer haar had verteld. Waarom hadden ze hem in godsnaam geslagen? Hij stond toch ana hun kant? Niet dat je dat met dieven zeker wist, maar toch.
Ze slenterde terug, richting de troonzaal.
Ze zag de jongen weer afgevoerd worden. Hij leek verward. Even maakten ze oogcontact. Hij fronste licht, zij keek hem hooghartig aan. Hij vroeg zich duidelijk af wat hem zoal te wachten stond. Ze grinnikte vreugdeloos. En terecht. Ze duwde de deuren weer open en stapte zo de troonzaal binnen.
"Ik doe het. Wat is uw prijs?"

[xFairytale]

Slow down a bit.
Ik ben nog niet klaar met lezen.
Ik gebruik je schrijfstijl als inspiratie voor de mijne ;x

[Virtuxa]

Herp derp xD